Το ασφαλιστικό «προικοσύμφωνο»

Στο παρελθόν τις τύχες των μαζών καθόριζαν τα προικοσύμφωνα. Εκατομμύρια άνθρωποι, περιοχές ολόκληρες της Ευρώπης, άλλαζαν μέσα σε μια νύχτα αφέντη μετά από ένα συνοικέσιο μεταξύ επιφανών μελών των οίκων των Αψβούργων, των Βουρβόνων(και πάει λέγοντας). Σήμερα η μοίρα των κοινών θνητών σφραγίζεται από την εργασιακή και ασφαλιστική νομοθεσία. Αυτά τα κείμενα ορίζουν αμοιβές, ωράρια, υποχρεώσεις δικαιώματα, ελεύθερο χρόνο, επιτρεπτό επίπεδο διαβίωσης και...αξιοπρέπειας. Υπό αυτήν έννοια, πράγματι, οι εργαζόμενοι έχουν κάνει βήματα προόδου. Είναι, όμως σε θέση να προστατέψουν τις κατακτήσεις τους;

Σήμερα, ειδικά σήμερα, τις τύχες των κοινών θνητών εξακολουθούν να τις καθορίζουν κάποιοι άλλοι οίκοι: Οι λεγόμενοι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης και οι εκθέσεις τους. Οι σύγχρονοι οίκοι τυλίγουν σε μια κόλα χαρτί ολόκληρα κράτη, τις κυβερνήσεις, την οικονομία και τους λαούς τους, για να τους παραδώσουν στις... αγορές, στους σύγχρονους παγκόσμιους αφέντες.

Η πρόσφατη εμπειρία στη χώρας μας αποδεικνύει ότι η δύναμη μιας αξιολόγησης από τον οίκο moody s για παράδειγμα είναι κατά πολύ ισχυρότερη της εκλεγμένης από τον λαό κυβέρνησης. Από τη στιγμή που ο οίκος αξιολόγησης αποφασίσει να υποβιβάσει έναν ολόκληρο λαό σε δουλοπάροικο, η εξουσία μεταβιβάζεται σιωπηρά και αυτόματα στους ειδικούς για τέτοιες δουλειές παράγοντες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαικής Κεντρικής Τράπεζας και άλλων συναφών ιδρυμάτων. Η εκλεγμένη κυβέρνηση μετατρέπεται σε μαριονέτα με μόνο έργο να απορροφήσει τις αντιδράσεις και την οργή του κόσμου.

Αντιμέτωπη με την οργή του κόσμου η ελληνική κυβέρνηση οχυρώνεται πίσω από το επιχείρημα ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τη σκληρή λιτότητα και το ξεθεμελίωμα των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Στις δημοκρατίες όμως, όπως είναι γνωστό, δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Αρκεί οι κυβερνήσεις να μη ξεχνούν ότι έχουν να δώσουν λόγο στο λαό και όχι στους υπαλλήλους του ΔΝΤ και της ΕΚΤ, αρκεί οι εργαζόμενοι να μη ξεχνούν το αίμα που έχυσαν προκειμένου να ορίζουν οι ίδιοι την μοίρα τους και όχι κάποιοι ...οίκοι

Το Ποντικι