Το χρέος της ιστορίας και οι Φρίτζηδες

Λίγες ώρες μετά τον αποκλεισμό μας (εμάς των Βραζιλιάνων) νομίζω τελικά πως δεν πικράθηκα πολύ. Ισως επειδή αποκλείστηκε (και ξεφτιλίστηκε) η Αργεντινή! Ισως μάλλον επειδή μια χρόνια συμπάθεια που υποβόσκει μέσα μου για την Ολλανδία να μείωσε τη στεναχώρια.

Το Παγκόσμιο Κύπελλο, όπως και τα EURO, δεν αναδεικνύουν κατ’ εμέ την καλύτερη ομάδα της τετραετίας αλλά ούτε και της χρονιάς. Αναδεικνύουν την καλύτερη ομάδα του μήνα, όσο δηλαδή κρατά το τουρνουά. Και αυτή θα βγει από την κλάση και τη φόρμα των παικτών της. Και, ναι, φέτος οι Ολλανδοί κάνουν μεγάλη σεζόν, δεν είναι τυχαίο πως Ιντερ και Μπάγερν έφθασαν ως τον τελικό του Champions League στηριζόμενες σε Σνάιντερ και Ρόμπεν.

Βεβαίως και η ιστορία κάτι χρωστά στην Ολλανδία. Δύο χαμένοι τελικοί, γενιές και γενιές μεγάλων παικτών που δεν έκαναν τίποτα, δεκάδες αδικίες. Της χρωστά και μάλιστα πολλά.

Όπως μας χρωστά και η Βραζιλία ένα καλό τουρνουά, όπως το 2002. «Θα σας το δώσουν το 2014 για να μην αυτοκτονείτε πάλι, όπως το 1950» ήταν ένα από τα πικρόχολα σχόλια που άκουσα χθες από φίλο και συνάδελφο.

Το πρόβλημα κατ’ εμέ ήταν ο Κακά… Ενας παίκτης που έκανε μέτρια σεζόν και ίσως τελικά έπρεπε να προτιμηθεί αντ’ αυτού ο Ντιέγο της Γιουβέντους. Α, και ο γκολκίπερ Σέζαρ φυσικά, όπως βλέπετε και στη φωτό (χωρίς άλλα σχόλια!).

Ας περάσει βέβαια πρώτα την Ουρουγουάη, μια ομάδα που αποδεικνύει πως αν είσαι στοιχειωδώς σοβαρός σε τέτοιες διοργανώσεις, μπορείς να προχωρήσεις πολύ. Μια ομάδα που έπρεπε να δώσει μπαράζ με την Κόστα Ρίκα για να περάσει στα τελικά αλλά έκανε άψογη προετοιμασία και, κυρίως, διαθέτει παίκτες με μυαλό. Το χέρι του Σουάρες για να σταματήσει το 1-2 της Γκάνας ήθελε μυαλό εκείνη τη στιγμή. Και φυσικά… κώλο, ένα δοκάρι άλλαξε την ψυχολογία των Ουρουγουανών που πλέον, αν παίξουν χωρίς άγχος, μπορούν την υπέρβαση.

Στο Ισπανία – Γερμανία, έτσι όπως έφθασαν ως την τετράδα αμφότερες, το «δεν χωρούν προγνωστικά» είναι λίγο και μάλλον άτοπο. Σε κάθε της ματς η Ισπανία βάδιζε σε μια λεπτή ισορροπία, σε ένα τεντωμένο σχοινί αλλά δεν βρέθηκε κανείς –ικανός- για να τη σπρώξει στο… γκρεμό. Η πρόκριση, και η προσωπική της υπέρβαση (μόνο το 1950 είχε ξαναδεί τετράδα!) είναι απόρροια της επιθετικής αποτελεσματικότητάς της και της κλάσης του Βίγια.

Οσο για τους Φρίτζηδες; Όταν έχουν μοιράσει τεσσάρες σε Αγγλία και Αργεντινή, πώς να μην τους λογίζεις ως φαβορί; Το μόνο που δεν έχω ακόμη καταλάβει είναι η αντίδρασή τους αν βρεθούν πίσω στο σκορ, ειδικά στα νοκ άουτ εκμεταλλεύτηκαν άψογα τους χώρους αφού προηγήθηκαν και διέλυσαν τους αντιπάλους τους. Μόνο με τη Σερβία δέχθηκαν πρώτοι γκολ αλλά έπαιζαν με δέκα από νωρίς. Τροφή για σκέψη…

Σαν προαίσθημα και με βάσει κάποια… μαθηματικά, βλέπω Ολλανδία-Ισπανία στον τελικό. Τα μαθηματικά έχουν να κάνουν με το στατιστικό πως στο παρελθόν η Βραζιλία του 1970 (το πήρε) και η Δυτική Γερμανία του 1982 (έχασε στον τελικό) είχαν προκριθεί μόνο με νίκες στα προκριματικά. Η μεν Ισπανία έκανε 10/10 νίκες και πήγε στη Νότια Αφρική, η δε Ολλανδία 8/8, που το έχει κάνει ήδη… 13/13.

Για να δούμε…

Koubanezos