«Στρατευμένος»

Του Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη

Με θλίβει πια η εικόνα του. Παλαιότερα με εκνεύριζε. Κρίμα του να εμφανίζεται μόνο όταν η ατμόσφαιρα της πόλης μυρίζει μπαρούτι. Καταντά απεχθής η πολιτική του παρουσία όταν επιζητά το χρίσμα του ανθρώπου που ανάβει το φυτίλι της φωτιάς σε στράτες που καίνε. Στρατούλη τον λένε, Καψάλη θα ήθελε να τον φωνάζουν. Είναι προκλητικό να μιλά ένας χρόνιος συνδικαλιστής, με το ότι αυτό συνεπάγεται στην δικιά σου εργασιακή λογική, εξ ονόματος της καταπιεσμένης γενιάς και των αδικημένων νέων. Με λυπεί που οι συμπαθείς «επαναστάτες με αιτία» δεν έχουν βγάλει ακόμα κάποια προκήρυξη για να τον απαρνηθούν, καθώς η επιχειρηματολογία του, έστω και αν αρχικά φαίνεται ότι τους περιθάλπει, τελικά τους αδικεί. Πως μπορούν και επιτρέπουν οι «επαναστάτες από συνήθεια, που ψάχνουν να βρουν σε ποιο παλάτι έχει ένα χάρτη, απ’ τον παράδεισο να κόψουν ένα κομμάτι» σ’ έναν εκπρόσωπο της ΓΣΕΕ, έναν πολυθεσίτη του αντιπαραγωγικού συνδικαλισμού, να γίνεται ο τηλεοπτικός υποστηρικτής των χαμένων ονείρων τους; Για πόσο ακόμα οι εκφραστές της πολιτικής, θα ανέχονται έναν κατ’ όνομα μόνο εκπρόσωπό της, να εμφανίζεται αποκλειστικά σε περιόδους διαδηλώσεων και επεισοδίων; Για πόσο ακόμα η κοινωνία θα ανέχεται αυτόν, που στο όνομα της ελευθερίας των διαμαρτυρόμενων, νομιμοποιεί την ακρότητα των όποιων εκφάνσεων του φασισμού; Για πόσο ακόμα, οι «Αριστεροί της Προόδου» θα του επιτρέπουν να παραφράζει την έννοια του «στρατευμένου», αυτή που ο Μεγάλος Ρίτσος κοινώνησε; Αυτός ο Μεγάλος, που το έργο του προσφέρει λαμπρές αποδείξεις ότι η κομματική στράτευση δεν έχει καμία σχέση με τη μονομέρεια ή με το φανατισμό, ο οποίος βεβαίως δεν έχει, επίσης, καμία σχέση με την ιδεολογική σταθερότητα. Αντίθετα, η ιδεολογική σταθερότητα απαιτεί όλα τα προηγούμενα, όπως την ευρύτητα και το βάθος της γνώσης και παρατήρησης, την ανάλυση των εξελίξεων, τη βαθιά κριτική παρατήρηση των γεγονότων. Το έργο του ολόκληρο, και αυτό που δεν είναι εμφανώς ή καθαρά πολιτικό, παρέχει αποδείξεις ότι η στράτευση δεν έχει καμία σχέση με την επιφανειακή αντίληψη της κοινωνικής πραγματικότητας και εξέλιξης, με την επικίνδυνη μεροληπτική στάση που βάζει φραγμό στην κριτική και αυτοκριτική εξέταση. Και είναι αυτή η επιφανειακή αντίληψη της κοινωνικής πραγματικότητας, που κάνει τον κ. Στρατούλη «μη στρατευμένο» και συνεπώς επικίνδυνο..

ΥΓ Ψάχνοντας να βρω συνοδευτική της ανάρτησης φωτογραφία στo google, διαπίστωσα ότι όλες οι εικόνες του έχουν την ίδια αποκρουστική ομοιότητα στην έκφραση.