Μας βυθίζουν στα βαλτόνερα κι εμείς τους επιβραβεύουμε...

Του Στέλιου Συρμόγλου

Περιφερόμενος κανείς στους διαδρόμους και στο "καφενείο" της Βουλής, όπου συνωστίζονται βουλευτές, πολιτευτές, κομματικά στελέχη, δημοσιογράφοι σε...διατεταγμένη υπηρεσία και απροσδιορίστου ταυτότητας παράγοντες και παραγοντίσκοι, διαπιστώνει ότι η αμετροέπεια είναι τρόπος πολιτικής σκέψης και ζωής.
Και ότι η ασύμμετρη λογική και η θρασυδειλία χιλίων πιθήκων εν χορώ ωχριά μπροστά σε κάποιους σπιθαμιαίους και ετεροκίνητους πυγμαίους της πολτικής...
Και είναι οι ίδιοι πολιτικοί που με τόλμη αναιδή κατάντησαν το έθνος μια μάζα λεξιμαγνική. Και είναι δύσκολο να θρυμματιστεί αυτή η μάζα των λέξεων. Τα κατάφεραν όλοι αυτοί που "άκρατα" ενδιαφέρονται για τη...σωτηρία του τόπου να "στρογγυλέψουν" τούτο το λαό, ώστε να κυλάει άνετα στον κατήφορο. Δώσανε εσχάτως και μια σπρωξιά και κατρακυλώντας ταχύτερα βρέθηκε να βουλιάζει στα βαλτόνερα της ανυπαρξίας και της εξαθλίωσης...

Στις γωνίες της Βουλής, παρακολυθώντας κανείς τα "πηγαδάκια" των συζητήσεων μεταξύ βουλευτών και δημοσιογράφων, εκτός του αυτάρεσκου ύφους και της πολυπραγμοσύνης των πολιτικών και της πεπατημένης επιπόλαιης αντίδρασης των ανθρώπων του Τύπου, διαπιστώνει επίσης ότι ο λαός έμπλεξε εν πολλοίς στην επικίνδυνη περιπέτεια της πολιτικής, με την έννοια όμως της εσωκομματικής εσωφθαλμίας και της μωρίας. Ετσι, ο λαός συνεπαρμένος αρχικά από τη ρητορεία μεταπίπτει στη λοιδορία. Οπότε όσοι έμαθαν να είναι ικανοί περί το λαλείν και ανίκανοι περί το λέγειν, από θαυμαζόμενοι έγιναν λοιδορούμενοι.

Και ο λαός σύρθηκε προοδευτικά στην..αιχμαλωσία της ασκεψίας, της αμάθειας, της απολιθωμένης πολιτικής αοριστολογίας, της άκριτης αποδοχής των ψεμάτων και των υποσχέσεων, αλλά και των εκβιαστικών διλημμάτων. Και στο πολιτικό προσκήνιο εμφανίστηκαν οι Καισαρες και οι Καισαρίσκοι. Πρόκειται για οδυνηρή διαπίστωση. Ούτε το θάρρος ερμάζεται για να το πεις, ούτε η σοφία για να το δεις. Οι Καίσαρες πάιζουν κατά τη δύναμή τους. Οι Καισαρίσκοι κατά την αλαζονεία της καισαρικής δύναμης. Στις δημοκρατίες ο καισαρισμός είναι φαινόμενο υπανάπτυξης. Με το μανδύα του πολιτεύματος καλύπτουν οι Καίσαρες την πρόκληση της ηγεμονίας, που τυπικά δεν δέχεται η δημοκρατία. Οπότε μένουν τα δημοκρατικά σχήματα για το λαό, ενώ η ουσία της δύναμης της εξουσίας παίζεται καισαρικά...

Ετσι η "υγεία" της χώρας γίνεται σύμπτωμα και η αρρώστια κατάσταση, συνήθεια, τρόπος ζωής. Σε μια υγιή δημοκρατία, η όποια παρέκκλιση γίνεται άμεση πρόκληση. Οι μοντέρνες ηγεμονίες, όπως η δική μας, δεν πλέουν κατά το πολίτευμα, ούτε κατά το ήθος της δημοκρατίας. Αυτό το ήθος κρατάει τη δημοκρατία και όχι το τυπικό γράμμα. Οι ιδεολογικές δε αποσυνθέσεις και ανασυνθέσεις έχουν ως αποτέλεσμα τον καισαρισμό, γιατί καμία λαική διαστρωμάτωση δεν μπορεί να αντιληφθεί τις κινήσεις που γίνονται. Ετσι, ρυθμίζει μόνο ο εξουσαιστής την τωρινή και την επόμενη φάση. Η μοντέρνα πολιτική, η πολιτική της ηγεμονίας, δεν προσμετρά τα θύματα των παρατάξεων, αλλά τη φάση του παιχνιδιού.

Στη λατινοπερσική δημοκρατία μας έχει αποδειχθεί με διαφάνεια αριστοτελικής Λογικής, ότι παράγοντες και παραγοντίσκοι της πολιτικής και της οικονομίας, αν και προικοδοτούμενοι και μονίμως σιτιζόμενοι από το κράτος, το ευτελίζουν δοθείσης ευκαιρίας. Το κάνουν αυτό γιατί φοβούνται. Φοβούνται ακόμη και τη καθομολόγηση της ευγνωμοσύνης τους. Στη λατινοπερισκή δημοκρατία μας φοβούνται οι περισσσότεροι. Για τους δικούς τους ανομολόγητους λόγους. Και στα λιμνάζοντα βαλτόνερα της ελληνικής κοινωνίας, ο φόβος είναι πλέον ένα υδροχαρές εκτόπλασμα. Οι δομές του κράτους αποτελούν τη γενεσιουργό αιτία του φόβου του πολίτη...

Φοβάται ο Ελληνας για όλα. Ομως, ταυτόχρονα, θέλει να βρίσκεται μέσα σε όλα. Φοβάται για το αύριο και τον κυριεύει ο φόβος του σήμερα. Φοβάται και συνήθως σιωπά. Αποζεί από το φόβο. Ονειρεύεται την απαλλαγή του από το φόβο. Η σιωπή του, γνήσια αποτύπωση κάποιου κοσμογονικού και η τελειότερη πρόταση του ανθρώπινου γίγνεσθαι, καθιερώνεται ως δηλωτικό ζωής και μοίρας. και είναι αυτή η σιωπή του μέσου Ελληνα, που δημιουργεί και κατασκευάζει τη διαλλεκτική του κωμικού, του τραγικού, του γελοίου και του σαρκαστικού ενίοτε. Ετσι, αντί να γίνεται πεπραγμένο τυποποίησης, όπως εκλαμβάνεται από μερικούς, διαφοροποιείται σε πρόκληση συμμετοχής.

Μας βουλιάζουν στα βαλτόνερα της αναξιοπρέπειας και της ένδειας. Και τι κάνει ο μέσος πολίτης; Σιωπά για ό,τι βλέπει και ακούει. Και ο πόνος,η ταλαιπωρία του μέσα από τη σιωπή του, οριοθετούν προς το παρόν για μεν τους κυβερνώντες τη μέγιστη ανοχή του, για δε τους "αισιόδοξους" σκεπτόμενους, τη μέγιστη επικοινωνία της διαμαρτυρίας. Προς το μέλλον, αν βέβαια δεν μας συνθλίψουν τα γεγονότα, ίσως να συνθέσει το μηνυματικό της αντίδρασης για ό,τι βιώνει. Και να μην αποτελεί η σιωπή των πολιτών, για τους ανίκανους, τους διαπλεκόμενους στην πολιτική, για τους ψευδομανείς κυβερνώντες, κατάσταση αποδοχής των τετελεσμένων και "αδελφοποίηση" με την παθητικότητα και την αρρωστημένη ανοχή!..