Η κατάντια της Κεντροαριστεράς

Σταύρος Χριστακόπουλος

Η Κεντροαριστερά είναι το θέμα με τη μεγαλύτερη δημοσιότητα μετά την Ουκρανία – και σίγουρα «μεγαλύτερο» από την τρόικα. Το πράγμα θα ήταν αστείο, αν δεν προκαλούσε τόσο πολλούς εφιάλτες σε τόσους πολλούς.

Ο πρώτος που ζει με εφιάλτες είναι ο Βενιζέλος. Όχι μόνο κινδυνεύει να ξεμείνει με μηδέν έδρες στην ευρωβουλή, αλλά και η όποια εκλογική επιρροή του ΠΑΣΟΚ κινδυνεύει να συμπαρασυρθεί από την πιο απολίτικη εκδοχή κόμματος που έχουμε δει εδώ και πολλά χρόνια: το… Ποτάμι.

Εδώ που τα λέμε δεν χρειάζεται να επιτύχει το Ποτάμι για να αποτύχει το ΠΑΣΟΚ. Και 2% αν κατάφερνε να αποσπάσει το κόμμα του Θεοδωράκη, ίσως θα ήταν αρκετό για να ξεβραστεί στα ρηχά το κόμμα του Βενιζέλου. Το οποίο ντύνεται… Ελιά μόνο και μόνο για να επαναστεγάσει όσους τα τελευταία χρόνια έχουν αποστασιοποιηθεί.
Το πρόβλημα επιδεινώνεται και διότι διάφοροι επίδοξοι «δελφίνοι» βλέπουν να έρχεται η «μετά τον Βενιζέλο» εποχή, ενώ διάφοροι λακίζουν προς τη ΔΗΜΑΡ ή όπου αλλού και ο Γιώργος Παπανδρέου (ναι, ο Γιώργος!) θέλει κι αυτός να κάνει… κόμμα! Άλλωστε έχει και αυτός τον δικό του εφιάλτη: Αν μείνει ξεκρέμαστος, πολλοί τον περιμένουν στη γωνία. Ως εκ τούτου ωάχνει για οχύρωση.

Η ΔΗΜΑΡ επίσης βλέπει τους δικούς της εφιάλτες, παρά τις διάφορες στελεχικές «ενέσεις» από το ΠΑΣΟΚ, αφού είναι σχεδόν βέβαιο ότι ευρωβουλευτή δεν πρόκειται να βγάλει, ενώ από την άλλη δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι μπορεί να βαδίσει με ασφάλεια τον κακοτράχαλο δρόμο έως τις εθνικές εκλογές.

Η απόπειρα «ανασύνθεσης» του χώρου με καταλύτη την πρωτοβουλία των «58» κατέληξε στο απολύτως αναμενόμενο: το τίποτε. Κι ας είχε «πριμοδοτηθεί» μιντιακά και, εμμέσως, δημοσκοπικά με κάτι θηριώδη «δυνητικά» ποσοστά που εξ αρχής φάνταζαν επιεικώς γελοία και κατασκευασμένα.

Ο εφιάλτης των «58» είναι ότι κινδυνεύουν, από «μπροστάρηδες» της ανασύνθεσης της Κεντροαριστεράς να καταλήξουν στα αζήτητα και οι αναφορές σε αυτούς να έχουν αμιγώς ανεκδοτολογικό χαρακτήρα.

Όσο για το Ποτάμι, τι ζόρι τραβάει; Όπως λέει και ο επικεφαλής του, αν αποτύχει θα γυρίσει στη δημοσιογραφία. Κάπως έτσι όμως είναι οι πολιτικές αρπαχτές. Αν σου κάτσει πάει καλά, αλλιώς… πάμε γι’ άλλα. Άλλωστε γι’ αυτούς τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν ήδη παραγάγει τον μέγιστο αριθμό ανεκδότων και λογοπαιγνίων. Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται.

Ένας ακόμη εφιάλτης είναι αυτός που βλέπει ο… Σημίτης. Ψάχνεται καιρό τώρα, ψευτοπαρεμβαίνει αναζητώντας ένα σχήμα που θα τον επαναφέρει ως σωτήρα, αλλά κανένα μέχρι στιγμής δεν του κάθισε. Ούτε αυτό με τους «συνταξιούχους» του εκσυγχρονισμού ούτε αυτό με τους «58». Ενώ το Ποτάμι είναι ελλιποβαρές στο πολιτικό ζύγισμα.

Τι είναι όλα τούτα; Τίποτε περισσότερο από τα αποτελέσματα της προϊούσας διάλυσης ενός χώρου που από καιρό έδειχνε συμπτώματα αποσύνθεσης.

Ενδεικτικό άλλωστε είναι το τι διεκδικούν όλοι αυτοί μαζί (Βενιζέλος, Παπανδρέου, Σημίτης, Κουβέλης, Ποτάμι, «58», συν όλες τις επιμέρους κινήσεις και κομματίδια του χώρου: ένα εκλογικό ποσοστό (ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ) που τον Ιούνιο του 2012 ήταν συνολικά στο 18,5% και δημοσκοπικά (για τα ίδια κόμματα) το τελευταίο διάστημα έφτανε με το ζόρι στο μισό.

Βρείτε τι αναλογεί στον καθένα και κάντε τον πολιτικό λογαριασμό. Υπολογίστε δε τη φιλοδοξία του ΣΥΡΙΖΑ να «καταλάβει» – εκλογικά κατ’ αρχήν – τον εν λόγω χώρο, αλλά και τα σκληρά διλήμματα που θα θέσει η Ν.Δ. στους συγκεκριμένους ψηφοφόρους του 2012 αν δει ότι το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να σώσει τον εαυτό του.

Αν όλα αυτά συμβαίνουν πριν από την προεκλογική – για τις εθνικές εκλογές – πόλωση, τι θα συμβεί όταν αυτή χτυπήσει… «κόκκινο»; Γαία πυρί μειχθήτω…

το Ποντίκι