Καθώς οι επιπτώσεις της κρίσης αγγίζουν πλέον όλα τα εισοδηματικά και κοινωνικά στρώματα και η λαϊκή δυσφορία διογκώνεται, οι κυβερνώσες πολιτικές δυνάμεις δεν έχουν πολλές επιλογές στην προσπάθεια τους να διατηρήσουν τον έλεγχο των εξελίξεων. Το επικοινωνιακό παιχνίδι προσδοκιών που στήθηκε γύρω από την εκταμίευση του δανείου της τρόικας και τις υποτιθέμενες ενδείξεις αλλαγής του οικονομικού κλίματος, δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Αναγκάζονται λοιπόν να καταφύγουν σε παλιές δοκιμασμένες «συνταγές», για να μετατοπισθεί η προσοχή της κοινής γνώμης από τα φλέγοντα ζητήματα της φτώχειας, της λιτότητας και της ανεργίας σε ήσσονος σημασίας «κατασκευασμένα» θέματα.
Στην παρούσα φάση επιλέγεται η στρατηγική της έντασης, που βασίζεται στην κλιμάκωση της πολιτικής αντιπαράθεσης, τη δημιουργία συγκρουσιακού κλίματος στην κοινωνία και τη «δαιμονοποίηση» πραγματικών ή φανταστικών εχθρών του συστήματος.
Υποχρεωμένη να συνεχίσει την πολιτική αιματηρής λιτότητας και αδυνατώντας αντικειμενικά να βρει λύσεις για την αναθέρμανση της οικονομίας και την τόνωση της απασχόλησης, η κυβέρνηση στρέφεται σε ένα πεδίο πολιτικής όπου – με την υποστήριξη των μέσων ενημέρωσης - μπορεί να υφαρπάσει τη συναίνεση ενός μεγάλου κομματιού της αποκαμωμένης «σιωπηρής κοινωνικής πλειοψηφίας».
Αφού λοιπόν κόβει μισθούς, συντάξεις, επιδόματα και δεν έχει να δώσει θέσεις εργασίας,
προσφέρει «νόμο και τάξη» - το προσφιλές καταφύγιο των συντηρητικών κυβερνήσεων σε περιόδους κοινωνικής και οικονομικής κρίσης.
Η προσπάθεια έχει πολλαπλούς στόχους: Αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης, αλλαγή του πολιτικού κλίματος, ανάσχεση των τάσεων στο εκλογικό σώμα και την κοινωνία, εγκλωβισμό της αντιπολίτευσης σε μια στείρα αντιπαράθεση.
Ξεκίνησε με την εκστρατεία κατά των (λαθρο)μεταναστών, η οποία όμως εγκαταλείφθηκε γρήγορα, καθώς αντί να βοηθήσει την κυβέρνηση, έριχνε νερό στο μύλο της Χρυσής Αυγής, προκαλώντας μάλιστα έξαρση της ρατσιστικής βίας και της ξενοφοβίας.
Η δεύτερη επιλογή των συμβούλων του Αντ. Σαμαρά απεδείχθη καλύτερη και αποτελεσματικότερη: Οι αστυνομικές επιχειρήσεις «ανακατάληψης» δημοσίων κτιρίων που ήταν κατειλημμένα εδώ και δεκαετίας από αντιεξουσιαστικές ομάδες, προκάλεσαν αυτό ακριβώς που μπορούσαν να προβλέψουν με ακρίβεια οι εμπνευστές τους: Ενα κύμα αναταραχής και αντιδράσεων κλιμακούμενης βίας.
Ετσι η επιχείρηση «νόμος και τάξη» αποκτά νόημα, η σιωπηρή πλειοψηφία συσπειρώνεται και ο Αντ. Σαμαράς αφαιρεί χώρο και επιχειρήματα από την ακροδεξιά. Ταυτόχρονα, επιτυγχάνει τον πρωταρχικό πολιτικό του στόχο: Φέρνει σε δύσκολη θέση τον ΣΥΡΙΖΑ, οποίος θα αναγκασθεί να κόψει κάποιες γέφυρες με το χώρο στων «κοινωνικών κινημάτων», ή να χάσει ένα μέρος των «συντηρητικού» αστικού κοινού που είχε κατορθώσει να προσεγγίσει.
Ομως, αυτή η στρατηγική της έντασης μπορεί να αποδειχθεί δίκοπο μαχαίρι για την κυβέρνηση, αν συνεχίσει να τη χρησιμοποιεί ως «εργαλείο» για την αλλαγή των πολιτικών ισορροπιών και των τάσεων στο εκλογικό σώμα.
sofokleousin
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου