Το τελευταίο καιρό παρακολουθούμε ένα θέατρο σκιών, με σουρεαλιστικά στοιχεία και συμπεριφορές κακόγουστης παράστασης, επαρχιακού θεάτρου, φαντασμαγορικών εντυπώσεων και αδιέξοδων παραλογισμών
Η πολιτική και οι πολιτικοί, αδυνατούν να εκφράσουν λόγο και να παράξουν έργο.
Η ειδησεογραφία της ενημέρωσης των πολιτών, κατάντησε μονοθεματικό τηλεοπτικό show, με αντικρουόμενες πληροφορίες αναλόγως μέσου, μέσα σε ένα ανίερο πόλεμο εκδοτών / καναλαρχών και υπερασπιστικών συσχετισμών και συμφερόντων.
Η κρατική διαφήμιση είναι το ζητούμενο και το μοίρασμα της πίτας, σαν το άλλοθι για τα δημόσια έργα, (που βρίσκουν και εκεί λύσεις), κατά τα άλλα το λιγότερο κράτος, έχει την έννοια του λιγότερου και αναποτελεσματικού ελέγχου, για την επίτευξη των άνομων συμφερόντων τους.
Ο καθένας γράφει ή διαδίδει προφορικά, σε έντυπα ή σε οπτικοαουστικά μέσα, το μακρύ του και το κοντό του.
Προβάλλει τη δική του εμμονή σαν ιδέα, επιδιώκοντας να την επιβάλλει ως τη πιο σωστή εκδοχή, του σκεπτικού της δικής του αλήθειας, απέναντι στη δήθεν πλάνη ή το υποκριτικό ψέμα του αντιπάλου, εξυπηρετώντας τη γραμμή του χρηματοδότη του επενδυτή.
Η κυβέρνηση όπως πάντα, απούσα ή κωφεύει εσκεμμένα. Ο Καραμανλής ψάχνει σε φίλο του χρυσοχόο για το δακτυλίδι της διαδοχής. Νέα ήθη και πολιτική Σημίτη. Το θέμα είναι αν θα τσιμπήσει η Ντόρα. Ο μπαμπάς το’ πιάσε το υπονοούμενο και μίλησε για "ξεφόρτωμα" στον αντίπαλο. (Τι σκέψη φοβερή – ξεπέρασε και τη σκέψη του Μάο)
Η αξιωματική αντιπολίτευση προσπαθεί να αποδείξει ότι ΔΕΝ είναι κυβέρνηση.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, προσεύχεται να δηλώσει "απών" ο Βενιζέλος το βράδυ των ευρωεκλογών. Κάποια Άννα "παρούσα" στα υπόψη της διαδοχής, προς το παρόν αν και αντιμετωπίζεται με αναθέσεις πρωτοβουλιών, παραμένει ενεργή και παρούσα.
Το ΚΚΕ ψάχνεται για τον Αρσένιο, και αν ή πότε έχει πληρώσει την τελευταία ετήσια συνδρομή στο κόμμα. Η Αλέκα παρακολουθεί τη Λιάνα, για τυχόν μεταγραφή στο μαχαλά της Γιάννας. Οι διαψεύσεις καμιά φορά διαψεύδονται.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, μετράει τα κουκιά και καλλωπίζει τον Τσίπρα. Ο Αλαβάνος κρατάει σημειώσεις για το βιβλίο – αυτοβιογραφία συνηθίζεται να λέγεται της υστεροφημίας.
Η αγωνία, όμως για τυχόν μονοψήφιο αριθμό, θα του χαλάσει το πολλαπλασιασμό της επιτυχίας του και τη βιασύνη του να παραδώσει και να προλάβει κακές δημοσκοπήσεις.
Το ΛΑΟΣ, ξύνει τα γαμψά νύχια και ξανά λιμάρει τα κοφτερά δόντια, πανέτοιμο σαν λυσσασμένη ύαινα, να κατασπαράξει το πτώμα, ένα πτώμα που ΔΕΝ έχει ακόμη διευκρινισθεί αν θα υπάρξει ως θύμα ή ως συνδαιτυμόνας στην εξουσία
Όλοι αυτοί, κυρίως όμως των βουλευτών του λεγόμενου δικομματικού εναγκαλισμού και εξουσίας, έχουν χάσει τη συνταγματική τους εγκυρότητα και αξιοπιστία , την πολιτική τους περηφάνια και αναγνωριστική ταυτότητα, αυτό που λέμε απλά : "αξιοπρέπεια και αρετή".
Οι υπόλοιποι υπόσχονται μεν, αλλά χωρίς να έχουν βαρύτητα και πολιτικό κόστος.
Προβεβλημένα στελέχη του άλλοτε ή του τώρα, ανήμπορα να αρθούν στο ύψος, στις επιταγές και τα συνταγματικά άρθρα, που τους επιτάσσει η λαϊκή ετυμηγορία και εντολή, την ηθική δηλ. υποχρέωση του δικαιώματός τους, να λειτουργήσουν με τη συνείδηση τους, ως αντιπρόσωποι των ψηφοφόρων τους, αλλά, νισάφι πια, υπακούοντας υποκριτικά στις γελοιότητες, της περί δήθεν κομματικής πειθαρχίας, όπως τώρα, όπως και οι άλλοι άλλοτε, ως δειλοί και αναποφάσιστοι, προσβλέποντας σε μικροκομματικά ωφελήματα, εσκεμμένως ανίκανοι να τολμήσουν να αναθεωρήσουν εκείνα τα άρθρα, που τους ετεροκαθορίζουν τα διάφορα μεγάλο συμφέροντα και οι λοιποί συντεχνιακοί συσχετισμοί.
Κράτος – Εκκλησία, το άθλιο δίδυμο της διαπλοκής και της συναλλαγής.
Είμαστε η χώρα του ορθόδοξου Ισλαμιστάν, η χώρα των πιστών πολιτικών και των εξαθλιωμένων ευχαριστημένων κατοίκων, περιμένοντας το δικό τους βουλευτή να υπουργοποιηθεί και να ανταποδώσει τα οφειλόμενα, της κάλπης και του κομματικού παιχνιδιού στον αγώνα των υμετέρων.
Αυτό που ΔΕΝ γράφτηκε ή ΔΕΝ ειπώθηκε ποτέ , είναι το "δια ταύτα" , το "τι" ακριβώς θέλουμε ως κοινωνία.
Τα προεκλογικά ωραία λόγια των δημαγωγών πολιτικών, ξεχνιούνται, την επαύριον της δευτέρας των εκλογών, με τη γνωστή χιλιοειπωμένη και πολύσπούδαστη θρασύτατη ατάκα :
". . . μαζί έως εδώ και όλα καλά, αλλά από σήμερα και πέρα τα κεφάλια μέσα."
Η τετραετία αργεί, τώρα αρχίζει το βόλεμα και το έργο της εξόφλησης των "κουμπαριών" – υποστηριχτών και χορηγών άδολων "ευεργετών".
Τα σκάνδαλα, σαν το ανεμοβρόχι, που σου κλείνει τα μάτια και σου στροβιλίζει τα αυτιά, "κάπου ρε παιδιά ένα απάγκιο να γλυτώσουμε !!1", και εκεί που λες τελειώσαμε . . .
Να !!! η "μαύρη καταιγίδα" !!! Και η λογιστική δεξιότητα των μοναχών επενδυτών - διαπραγματευτών.
Η κυβέρνηση Καραμανλή, ΔΕΝ ξέρω πόσα σκάνδαλα θα χρεωθεί ακόμη, αλλά αυτό που πρέπει να της αναγνωρισθεί, είναι το γεγονός, ότι κάθε φορά που αναδεικνύεται ένα καινούριο σκάνδαλο, η καλοπληρωμένη ενημέρωση, σκεπάζει σε ενδιαφέρον και πλοκή, όλα τα προηγούμενα και τα καθιστά, άχρωμα, αρχειοθετούμενα και παλιά.
Είμαστε η χώρα με τα αμέτρητα σκάνδαλα, που κυριαρχεί πάντα το τελευταίο.
Το Βατοπέδι έχει κάνει κοιλιά, πάλιωσε και αυτό, ας περιμένουμε κάτι καλύτερο, πιο ενδιαφέρον κάτι που να ενέχεται πιο χειροπιαστά και το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ του Σημίτη :
"Δικομματισμός – Συμψηφισμός" και πάλι φτου !!! κι’ απ΄την αρχή.
Τελικά, βροχή τα σκάνδαλα και οι νέες πρακτικές, ακόμη πιο ρυθμιστικές, έγιναν τόσες πολλές που χορτάσαμε μεταρρυθμίσεις και κρατικές αναδομήσεις.
Η κομματικοποίηση, ορκισμένος εχθρός της πολιτικοποίησης, του ελεύθερου και του δημοκρατικού διαλόγου και των ηθικών αρχών της ευνομούμενης πολιτείας.
Το "κόμμα πάνω από όλα", όλα δικαιολογούνται, όλα συγχωρούνται, αρκεί να είναι ενάντια στις επιδιώξεις ή στο αυτονόητο δίκαιο του άλλου.
Η χώρα, ακυβέρνητο καράβι μεσοπέλαγα αρμενίζει, χωρίς πρόγραμμα, όραμα και προορισμό.
Η ταπεινότητα έγινε η "ηθική του παράτυπου μεν αλλά του νόμιμου δε", και η λεγόμενη σεμνότητα, "η άμυνα της ξεφτίλας και της αποδοχής του λιγότερου που ζημίωσε το δημόσιο συμφέρον".
Οι πολίτες, ανήμποροι να αντιδράσουν, συνταξιδεύουν, επιδιώκοντας να πάρουν μία καμπίνα για να γλυτώσουν το κατάστρωμα Ίσως πολλοί να ΜΗΝ ξέρουν κολύμπι.
Οι λαϊκοί και οι περιβόητοι μαζικοί αγώνες, απαξιώνονται.
Ο συνειδητοποιημένος πολίτης, έπαψε από πολλά χρόνια να ελπίζει σε εργατοπατέρες και εργατοσυνδικαλιστές, τύπου "γραφικού Μανώλη" και άλλων τινών, που "βρομίζουν", με την ανέλπιστη παρουσία τους, τα έδρανα του βουλευτικού ή υπουργικού θώκου.
Ο συνειδητοποιημένος πολίτης, υποψιασμένος τώρα πια, γνωρίζει τη συμπαιγνία της διαπλοκής, της συναλλαγής και αναβάθμισης των αήθως μπροστάρηδων : "Βουλευτής ο κύριος Τάδε"
Ο συνειδητοποιημένος πολίτης, ΔΕΝ συμμετέχει τώρα πια, γιατί γνωρίζει τα φτηνά και αλλοιωμένα ντοκιμαντέρ, και τα αναξιόπιστα ρεπορτάζ, βορά στην αποενημέρωση και στρέβλωση των όποιων δικαίων αιτημάτων του.
Τα σχόλια και οι διαπιστώσεις από τους ταλαντούχους "φτωχοπρόδρομους" αστέρια της τηλεθέασης, στην λεγόμενη "αποκλειστική ενημέρωση των οκτώ", αλλά και ειδικότερα στις μεταμεσονύχτιες εκπομπές, του "φύλαρχου Παπούα", και των άλλων καλοπληρωμένων έγκυρων και λεγομένων "σοβαρών ταλέντων", με τους κακόγουστους προσκεκλημένους, "μαϊντανούς",
Τα βλέπει όλα αυτά και σιωπά για την απογοητευτική και απερίγραφτη κατάντια της αισθητικής του.
Η ΜΗ συμμετοχή, είναι το μέσο και η δύναμη που του απέμεινε. Ας τα ισοπεδώσουν όλα.
Θα χάσει όποιος έχει τα πολλά, ο άνεργος, ο μισθοσυντήρητος και ο μικροσυνταξιούχος, ΔΕΝ έχει να φοβηθεί και έτσι ΔΕΝ ανησυχεί για καμιά οικονομική κρίση, αυτό που ανησυχεί, θλίβεται και διαπιστώνει, είναι για τη κρίση των αξιών . . . και όπως έλεγε και ο Ελύτης :
" . . .Δεν λυπάμαι τους ποιητές που μείνανε χωρίς κοινό... Λυπάμαι το κοινό που έμεινε χωρίς ποιητές. . .".
Έτσι εκτός από ποιητές, ξεμείναμε και από καλόπιστους διασκευαστές, αφού και εκεί τα διαπλεκόμενα, μας φόρτωσαν, επιβάλλοντας έναν ανεκδιήγητο Λαζόπουλο, εκτός από κακόγουστο . και μεροληπτικό, σαν το μέτρο της ηθικής και της νεοελληνικής αισθητικής . . .ουφ !!! συγχύστηκα πάλι !!!
Τι να γράψω και τι να σχολιάσω, για τους φτωχούς τραπεζίτες που σαν αρπαχτικά βλέπουν τα 28 δις στα ταμεία τους ; ή το φτωχό βιοπαλαιστή στη Πάτρα που του πήραν ένα σκαμπό και ένα τραπέζι για να αποπληρώσει το ΙΚΑ ;
Κάποιοι με τη λαϊκή φτώχεια πλουτίζουν και οι πραγματικοί φτωχοί, εύχονται ότι είναι καλά, γιατί υπάρχουν και χειρότερα.
Πάντα στο βαρέλι το ζητούμενο είναι το να ΜΗΝ φτάσεις στο πάτο, εκτός και στη θεατρική παράσταση, παίζει και το να ελπίζεις . . . να ελπίζεις στον από μηχανής θεό. Αυτά.
Νάσος Ζαγγογιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου