Ο αντιγερμανισμός σαρώνει σε όλες τις χώρες της ΕΕ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών θα δείξουν αν έχουμε να κάνουμε με σοβαρές πολιτικές εξελίξεις ή με δημοσκοπική εκτόνωση πολιτών

Πρώτη και μοναδική φορά που τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών προκαλούν πολιτικό ενδιαφέρον. Αναμένονται πραγματικά με ανυπομονησία σε όλη την ΕΕ, προκειμένου να εξαχθούν συμπεράσματα αναφορικά με το προς τα πού βαδίζει η Ευρώπη – αν δηλαδή οι λαοί της Γηραιάς Ηπείρου σταδιακά αποδέχονται τη μετατροπή των χωρών τους σε επαρχίες του Τέταρτου Ράιχ της Γερμανίας ή αν αναδύονται πολιτικές δυνάμεις που θα αντισταθούν στην πορεία αυτή. Δεν αναφερόμαστε στην Ελλάδα, όπου ακόμη και εδώ αναμένεται να προκαλέσουν οι ευρωεκλογές έως και την πτώση της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου, αν το συνολικό ποσοστό ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αθροιστικά κυμανθεί κάτω του 30%. Σήμερα, όμως, αναφερόμαστε στα ποσοστά που θα πάρουν τα κόμματα που έχουν σαφώς αντιγερμανική γραμμή στη Γαλλία, στη Βρετανία, στην Ιταλία. Κόμματα που την αντιγερμανική πολιτική τους την εκφράζουν με τα συνθήματα «Εξω από το ευρώ» ή και «Εξω από την ΕΕ». Οι δημοσκοπήσεις έχουν εξάψει το ενδιαφέρον, καθώς τα κόμματα στις τρεις ηγετικές χώρες της Ευρώπης -μετά και πολύ πίσω φυσικά από τη Γερμανία- που ακολουθούν αντιγερμανική πολιτική εμφανίζουν δημοσκοπική έκρηξη. Πραγματική πολιτική σημασία, όμως, έχουν μόνο τα αποτελέσματα που θα βγάλουν οι κάλπες στις ευρωεκλογές – αν δηλαδή ο φραστικός και ανέξοδος αντιγερμανισμός που αποκαλύπτουν οι δημοσκοπήσεις θα εκφραστεί και σε αντιγερμανικές ψήφους.

Αν τα αντιγερμανικά κόμματα στις ηγεμονικές χώρες της Ευρώπης διεκδικήσουν όντως με αξιώσεις την πρώτη θέση στις προτιμήσεις των εκλογέων, είναι εμφανές ότι θα πυροδοτηθούν πολιτικές εξελίξεις. Τότε ή οι Γερμανοί θα υποχρεωθούν να αναδιπλωθούν ή θα υπάρξει σοβαρή πιθανότητα συγκρότησης αντιγερμανικού μετώπου στην Ευρώπη, ενδεχομένως υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, όπως έγινε κατά τη διάρκεια του B’ Παγκοσμίου Πολέμου. Εδώ που τα λέμε, κανένας ευρωπαϊκός λαός δεν εμπιστεύεται τη γαλλική ή την ιταλική πολιτικοοικονομική ελίτ για να ηγηθούν μιας συμμαχίας κρατών κατά της Γερμανίας σε μια πανευρωπαϊκή οικονομική σύγκρουση και να εξαναγκάσουν το Βερολίνο σε ουσιώδεις παραχωρήσεις. Ούτε η βρετανική ελίτ γεννά οποιαδήποτε εμπιστοσύνη το τελευταίο τέταρτο του αιώνα, με ηγέτες σαν τον Ντέιβιντ Κάμερον, τον Γκόρντον Μπράουν, τον Τόνι Μπλερ ή τον Τζον Μέιτζορ.

Το σημερινό, σχεδόν… περιθωριακό (!) Ηνωμένο Βασίλειο έχει εξαιρετικά μικρότερο πολιτικό, οικονομικό ή στρατιωτικό βάρος από τη συγκριτικά αποδυναμωμένη, αλλά «κοσμοκράτειρα» ακόμη στη διάρκεια του Μεσοπολέμου Μεγάλη Βρετανία. Παρ’ όλα αυτά, αν οι αντιγερμανικές δυνάμεις εμφανίσουν θεαματική εκλογική άνοδο στις κάλπες του Ευρωκοινοβουλίου, δεν είναι εύκολο να εκτιμηθεί εκ των προτέρων η πολιτική πορεία των εξελίξεων. Πόσω μάλλον που ακόμη δεν έχουμε κανένα εκλογικό δείγμα σε ευρωπαϊκό επίπεδο ότι όντως υφίσταται και μάλιστα σε τέτοια έκταση ο αντιγερμανισμός και δεν αποτελεί απλώς μια δημοσκοπική εκτόνωση λαών… «ευρω-ραγιάδων»!

Πρώτα θα διαπιστώσουμε την εκλογική έκταση αυτού του αντιγερμανισμού στη Γαλλία, τη Βρετανία και την Ιταλία και κατόπιν θα τη μελετήσουμε και θα βγάλουμε τα όποια πολιτικά συμπεράσματα απορρέουν από την εκλογική πραγματικότητα που θα προκύψει στις 25 Μαΐου.

Αλλο πράγμα η έκφραση γνώμης στις δημοσκοπήσεις και εντελώς άλλο πράγμα η ψήφος – και οι Γερμανοί είναι πολύ πρακτικοί άνθρωποι. Τα εκλογικά αποτελέσματα είναι το σοβαρότερο πλέον κριτήριο που λαμβάνουν υπόψη τους, καθώς μέχρι τώρα σε καμιά απολύτως χώρα – μέλος της ΕΕ, ακόμη και σε αυτές που τελούν υπό επονείδιστο μνημονιακό καθεστώς, καμία επανάσταση, εξέγερση ή βίαιη ανατροπή κυβέρνησης δεν έλαβε χώρα. Τα μνημόνια που επέβαλε η ΕΕ οδήγησαν σε εκλογικές ήττες και των τεσσάρων κεντροαριστερών κυβερνήσεων στην Ελλάδα, την Κύπρο, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία. Τις αντικατέστησαν, όμως, παντού ακόμη πιο μνημονιακές δεξιές κυβερνήσεις, οπότε ακόμη καλύτερα για τη Γερμανία! Το ίδιο έγινε και στην Ιταλία και την Ισπανία, όπου ναι μεν τυπικά δεν επιβλήθηκαν μνημονιακά καθεστώτα, αλλά ελήφθησαν σκληρά μέτρα λιτότητας. Οπως το Τρίτο Ράιχ του Χίτλερ είχε πολλούς κρυφούς θαυμαστές στους κύκλους των ελίτ της Ευρώπης, έτσι και το υπό εκκόλαψη Τέταρτο Ράιχ έχει πολλούς μυστικούς υποστηρικτές.