Η αποκάλυψη στο τεύχος 50 του HOT DOC, δεν είναι ένα ακόμη σκάνδαλο. Είναι πρώτα και κύρια μια απτή απόδειξη γι αυτό που λέγεται διαπλοκή και την απόφαση του πολιτικού συστήματος να καταθέσει στα πόδια της όποια αξιοπρέπεια έχει μείνει και σε αυτή ακόμη την κοινοβουλευτική λειτουργία.
Η Εισαγγελία της Αθήνας, μετά από έρευνα στο γραφείο του προφυλακισμένου επιχειρηματία Αναστάσιου Πάλλη, κατέσχεσε έγγραφα και χειρόγραφες σημειώσεις του. Σε κάποιες από αυτές τις σημειώσεις, ο επιχειρηματίας περιγράφει πώς χρημάτισε τον τότε βουλευτή Γιάννη Μιχελάκη για να καταθέσει στη Βουλή Ερωτήσεις Κοινοβουλευτικού ελέγχου, χτυπώντας τον αντίπαλό του. Όσα υπήρχαν στα κατασχεμένα έγγραφα, τα επιβεβαίωσαν και μάρτυρες με τις καταθέσεις τους.
Τα στοιχεία οδήγησαν την Εισαγγελία να σχηματίσει δικογραφία κατά του Γιάννη Μιχελάκη και να την στείλει, όπως ορίζει ο νόμος στον Άρειο Πάγο για να διαβιβαστεί στη Βουλή με το αίτημα άρσης της ασυλίας του αφού φέρεται να έχει διαπράξει το αδίκημα όταν ήταν βουλευτής και όχι υπουργός.
Το Δεκέμβριο, η δικογραφία φαίνεται να φεύγει για τον Άρειο Πάγο, αλλά χάνεται. Τέσσερις μήνες μετά και παρότι άλλες δικογραφίες που αφορούν άλλους βουλευτές εστάλησαν την ίδια περίοδο και πήγαν στη Βουλή η «δικογραφία Μιχελάκη» δεν πήγε.
Από τα επίσημα έγγραφα της Βουλής φαίνεται πως ως τις 3 Απριλίου δεν είχε πάει η δικογραφία. Σε συνομιλία που είχαμε με τον διευθυντή του υπουργού Δικαιοσύνης, υποστήριξε πως δεν θυμάται να πήρε το Υπουργείο τέτοια δικογραφία από τον Άρειο Πάγο για να τη στείλει στη Βουλή.
Μέσα σε μία διαδρομή που είναι νομικά σαφής προσδιορισμένη και γεωγραφικά αποτελεί μια απλή διαδρομή στο κέντρο της Αθήνας, η δικογραφία και η ευθύνη έχουν χαθεί.
Επειδή τα επιχειρήματα «θυμάμαι» ή «δεν θυμάμαι» δεν προβλέπονται ούτε από το νόμο, ούτε από την ηθική και τη λογική. Επειδή μιλάμε για δημόσια πρόσωπα για τα οποία οι πολίτες πρέπει να είναι ενημερωμένοι.
Επειδή δεν τους φτάνει ούτε η ασυλία που έχουν θεσμοθετήσει και η ατιμωρησία για τα αδικήματά τους.
Επειδή έχουν το θράσος να μηνύουν πολίτες και δημοσιογράφους που τους ελέγχουν, όπως οφείλουν άλλωστε, καταλαβαίνει κάποιος πως δεν είναι ένα «θέμα Μιχελάκη» αλλά θεσμικής ή μάλλον παραθεσμικής λειτουργίας.
Το ένα θέμα είναι αν ο υπουργός έχει χρηματιστεί. Αυτό θα το βρει η Δικαιοσύνη και έπρεπε η απονομή της να είναι σύντομη για να μην είναι σε ομηρία ο βουλευτής.
Το δεύτερο θέμα είναι πως ο υπουργός και η κυβέρνηση δεν απαντούν σε όλα αυτά, απαξιώνοντας τη λειτουργία του Τύπου και το Δημόσιο συμφέρον. Είναι αδιανόητο ο κύριος Σαμαράς να βγαίνει μόνο για να φωτογραφηθεί με τη Μέρκελ, αλλά να είναι αδιάφορος στο αν κάποιος υπουργός του χρηματίζεται όπως υποστηρίζουν οι εισαγγελείς.
Το βασικό όμως θέμα είναι τι συμβαίνει μεταξύ Δικαιοσύνης και πολιτικών προσώπων. Πώς ένας δημοσιογράφος όταν αποκαλύπτει την αλήθεια, δικάζεται δύο φορές μέσα σε ένα χρόνο και μάλιστα μετά από έφεση της Εισαγγελίας, αλλά η δικογραφία για τον υπουργό χάνεται σε μια διαδρομή δύο χιλιομέτρων και τριών γραφείων;
Για τον Γιάννη Μιχελάκη μπαίνει σοβαρό θέμα. Για την κυβέρνηση όμως και τον πρωθυπουργό μπαίνει το σοβαρότερο.
Ο κύριος Μιχελάκης αντί να απαντήσει επίσημα, διαρρέει πως τα στοιχεία της δικογραφίας εναντίον του δεν είναι ισχυρά. Πώς το ξέρει αφού δεν έχει ασκηθεί δίωξη εναντίον του ώστε να λάβει γνώση της δικογραφίας; Να υποθέσουμε πως αυτοί που έπρεπε να στείλουν τη δικογραφία στη Βουλή, αντί να κάνουν το νόμιμο κάνουν το παράνομο, δηλαδή τον ενημερώνουν;
Περιμένουμε...
HOT DOC
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου