Καταλύτης η ανεξέλεγκτη μαζική λαθρομετανάστευση
«Ακόμη και λαοί με μεγάλη ιστορική πείρα χάνουν το γεωπολιτικό τους ένστικτο, τότε μάλιστα που το χρειάζονται περισσότερο». Τα λόγια αυτά του αείμνηστου Παναγιώτη Κονδύλη στο βιβλίο του «Περί Πολέμου» μοιάζουν να έχουν τέλεια εφαρμογή σ’ αυτά που συμβαίνουν σήμερα στη χώρα μας. Περιέργως, η Ελλάδα, σύνορο της Ευρώπης στη ΝΑ Μεσόγειο, αγωνίζεται, π.χ., να εντάξει τη Μουσουλμανική Τουρκία στην Ευρώπη, όταν είναι ηλίου φαεινότερον ότι μια τέτοια εξέλιξη θα επέφερε γεωπολιτική ανατροπή εις βάρος της Ελλάδος, πέρα από τις επιπτώσεις που θα είχε στο σύνολο της Ευρώπης και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Ειδικότερα για την Ελλάδα, η επιστροφή της Τουρκίας στην Ευρώπη θα άλλαζε ριζικά τους συσχετισμούς στα Βαλκάνια και θα ενίσχυε καταλυτικά τη διπλωματική της ισχύ στην Ευρώπη.
Θα μπορούσαμε να ανατρέξουμε ιστορικά στον Μαραθώνα και στο σύμβολό του, του οποίου εορτάζουμε φέτος τα 2.500 χρόνια. Γιατί το εορτάζουμε; Θα μπορούσαμε επίσης να αναφερθούμε στη Βυζαντινή Κωνσταντινούπολη και στο σύμβολό της. Ας περιορισθούμε όμως στην πρόσφατη ιστορία που διεμόρφωσε τη σημερινή Ελλάδα. Μήπως ήταν λάθος οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, που οδήγησαν στην ουσιαστική έξωση της κατακτητικής Οθωμανικής Τουρκίας από την Ευρώπη; Μήπως πρέπει να κάνουμε νέες σκέψεις για τα αποτελέσματά τους; Γιατί η Ελλάδα να γίνει γέφυρα για την επιστροφή της Τουρκίας στην Ευρώπη, όταν μάλιστα η τελευταία έχει αναγάγει σε επίσημη διπλωματική θεωρία και πολιτική πρακτική τον νεοοθωμανισμό, που αφορά καίρια και τη χώρα μας;
Υποστηρίζεται ότι ακολουθείται η πολιτική αυτή γιατί υπάρχει η ελπίδα επιλύσεως των εθνικών θεμάτων και εξομαλύνσεως των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Υπήρξε όμως αρκετός χρόνος, μια ολόκληρη δεκαετία, για να δοκιμασθεί η πολιτική αυτή. Ποια είναι τα αποτελέσματα; Οι τουρκικές αξιώσεις και προκλήσεις συνεχίσθηκαν και κλιμακώθηκαν.
Αντί λοιπόν με την πείρα αυτή να γίνει μια ουσιαστική αξιολόγηση και επανεξέταση της πολιτικής μας, η ελληνική διπλωματία σπεύδει πάλι να πλειοδοτήσει προς την ίδια κατεύθυνση. Ο έλληνας υπουργός Εξωτερικών Δημήτρης Δρούτσας, μιλώντας λίγες μέρες πριν στις Βρυξέλλες, έριξε την ιδέα ενός νέου Ελσίνκι (Ελσίνκι ΙΙ) για την Τουρκία, που θα είχε άξονα τον καθορισμό ενός «οδικού χάρτη» και ημερομηνίας για την ένταξη της Τουρκίας. Δεν έχει σημασία εάν υπάρχουν οι προϋποθέσεις ή όχι για την υλοποίηση της ιδέας αυτής, η οποία ανατρέπει την αρχή πάνω στην οποία βασίσθηκε το άνοιγμα των διαπραγματεύσεων με την Τουρκία. Ότι δηλαδή θα αποφασισθεί στο τέλος η έκβασή τους (ένταξη ή άλλη σχέση). Το σημαντικό είναι ότι η Ελλάδα προβάλλεται πάλι ως πρωταγωνίστρια της τουρκικής εντάξεως και ταυτόχρονα της αμερικανικής πολιτικής, η οποία έχει αναγάγει σε κορυφαίο στρατηγικό στόχο την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η Ελλάδα πρωταγωνίστρια
και στη λαθρομετανάστευση
Τα παράδοξα, δυστυχώς, με τις ελληνικές πολιτικές ηγεσίες και κυβερνήσεις δεν σταματούν μόνο στην εξωτερική πολιτική. Η Ελλάδα, που βρίσκεται από γεωγραφική άποψη αλλά και από πολιτική, λόγω του ρόλου που παίζει η γειτονική Τουρκία, στην πιο δύσκολη θέση σε σχέση με τη λαθρομετανάστευση, πρωταγωνιστεί στο άνοιγμα των συνόρων και στην ανοχή της λαθρομεταναστεύσεως.
Είναι ενδεικτικό ότι ακόμη και τώρα, που η χώρα είναι βυθισμένη σε μια τόσο βαθιά οικονομική κρίση, το πρώτο μέτρο που θυμήθηκε να πάρει η νέα κυβέρνηση, σε απόλυτη προτεραιότητα, ήταν η ψήφιση ενός ακόμη νομοσχεδίου που διευκολύνει τη νομιμοποίηση των λαθρομεταναστών και εισάγει το δίκαιο του εδάφους για όλα τα παιδιά που γεννιούνται στην Ελλάδα.
Το μέτρο παρουσιάσθηκε και χαιρετίσθηκε από μεγάλη μερίδα του Τύπου ως «προοδευτική» πολιτική. Σημειωτέον, ο σημερινός πρωθυπουργός, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, είχε μιλήσει επανειλημμένα στην προεκλογική εκστρατεία για «μηδενική μετανάστευση». Τα κυκλώματα όμως των δουλεμπόρων πήραν γρήγορα το μήνυμα που έστειλε η κυβέρνηση με το νέο «προοδευτικό» νομοσχέδιο για τους λαθρομετανάστες. Η επέλαση ξανάρχισε και συνεχίζεται όπως πριν. Επίκεντρο του νέου κύματος λαθρομεταναστών έγινε τώρα ο Έβρος, από τον οποίο υπολογίζεται ότι διέρχονται συστηματικά κάθε μέρα 300 περίπου λαθρομετανάστες.
Η κυβέρνηση, όπως και οι προκάτοχοί της, αρχής γενομένης από την κυβέρνηση Σημίτη, απέσυρε τον Στρατό από τον έλεγχο των συνόρων και έδεσε ταυτόχρονα τα χέρια της Αστυνομίας. Η τελευταία δεν μπορεί να απωθήσει στα σύνορα ή να απελάσει απευθείας τους λαθρομετανάστες γιατί όλοι παρουσιάζονται συστηματικά ως πρόσφυγες και αιτητές πολιτικού ασύλου και επικαλούνται το ευρωπαϊκό ανθρωπιστικό δίκαιο.
Η Αστυνομία, με εντολές της κυβερνήσεως, καταφεύγει έτσι σ’ έναν ουσιαστικό αυτοεμπαιγμό του κράτους. Διανέμει σε όλους τους λαθρομετανάστες έγγραφο, το οποίο τους καλεί να εγκαταλείψουν μόνοι τους τη χώρα μέσα σε 30 ημέρες και τους επιτρέπει μετά να επιβιβασθούν ως τουρίστες στο λεωφορείο του ΚΤΕΛ και να φτάσουν στη «χωματερή λαθρομεταναστών» της Αθήνας. Υπολογίζεται ότι μόνο κατά το τελευταίο τρίμηνο αφίχθησαν με τον τρόπο αυτό στην ελληνική πρωτεύουσα 30.000 περίπου, μουσουλμάνοι κατά το πλείστον, λαθρομετανάστες. Πολλοί απ' αυτούς προέρχονται τώρα και από τη Δυτική Βόρεια Αφρική (Αλγερία, Μαρόκο) και την Υποσαχάρια Αφρική. Έφτασε σε όλους το μήνυμα ότι, μετά το κλείσιμο της πόλης του Γιβραλτάρ από την Ισπανία και της πύλης της Λιβύης προς την Ιταλία (μετά τις συμφωνίες Μπερλουσκόνι - Καντάφι), η μόνη ανοικτή ακόμα οδός προς την Ευρώπη είναι η Ελλάδα και ο Έβρος.
Γιατί οι άλλοι μπορούν να
κλείνουν τα σύνορά τους
και η Ελλάδα δεν μπορεί;
Και μόνο το γεγονός ότι το ρεύμα των λαθρομεταναστών εμπλουτίσθηκε προσφάτως από Μαροκινούς και Αλγερινούς δείχνει το μέγεθος της ευθύνης που έχουν οι διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις, που άφησαν να καταντήσει η χώρα ξέφραγο αμπέλι. Την ευθύνη δεν την έχουν άλλωστε μόνο οι κυβερνήσεις. Ευθύνονται επίσης, στον βαθμό που τους αναλογεί, οι πολιτικές δυνάμεις και τα ΜΜΕ, που απέτυχαν να δουν από την αρχή τις γεωπολιτικές διαστάσεις που έχει για την Ελλάδα η μαζική λαθρομετανάστευση και εγκατάσταση ξένων πληθυσμών στη χώρα. Σε μια συγκυρία μάλιστα που επικρατεί γεωπολιτική ρευστότητα στα Βαλκάνια, μετά την πτώση της Σοβιετικής Ενώσεως, και που άρχισε να προωθείται η παγκοσμιοποίηση ως όχημα διεθνούς νεοφιλελευθερισμού και αμερικανικής πολιτικής ηγεμονίας.
εφημερίδα ΤΟ ΠΑΡΟΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου