Υποκρισία χωρίς όρια

Νέα "Κατρίνα"
σκίτσο του Γιάννη Ιωάννου (δημοσιεύθηκε στην Athens Voice)

του Σταύρου Λυγερού

από την Καθημερινή

Εάν τελικώς δημοσιευθεί ο ποταμός των απόρρητων διπλωματικών εγγράφων, η αμερικανική εξωτερική πολιτική θα καταστεί σχεδόν διαφανής. Προφανώς, τα κράτη δεν πρόκειται να αλλάξουν την πολιτική τους, λόγω των σχολίων που έχουν καταγράψει Αμερικανοί διπλωμάτες για ηγετικές προσωπικότητες. Η πολιτική τους, όμως, θα επηρεαστεί από τις αποκαλύψεις για τις πραγματικές προθέσεις της Ουάσιγκτον. Υπουργεία Εξωτερικών και μυστικές υπηρεσίες θα εξαγάγουν πολύτιμα συμπεράσματα για τον τρόπο που σκέπτεται και δρα η αμερικανική διπλωματία.



Επίσης, για πρώτη φορά στην Ιστορία, οι απανταχού πολίτες θα έχουν τη δυνατότητα να δουν σχεδιασμούς και τεκταινόμενα πίσω από την κουρτίνα σχεδόν σε πραγματικό χρόνο, να συγκρίνουν την επίσημη ρητορική της υπερδύναμης με αυτά που πραγματικά σκέπτεται και επιδιώκει.

Η γιγαντιαίων διαστάσεων διαρροή προκαλεί κύμα επιφυλακτικότητας, που θα αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο ασκείται η διεθνής διπλωματία. Εάν, μάλιστα, ο Τζούλιαν Ασάντζ τηρήσει την υπόσχεσή του και αποκαλύψει αρχεία μεγάλης τράπεζας, τότε το παιχνίδι θα χοντρύνει ακόμα περισσότερο.

Ορισμένοι χαρακτήρισαν τη διαρροή «11η Σεπτεμβρίου» της αμερικανικής διπλωματίας. Εάν μείνουμε στο έδαφος αυτής της παρομοίωσης, ο αντίστοιχος του Οσάμα μπιν Λάντεν είναι ο Ασάντζ, η ψυχή του WikiLeaks. Και οι δύο έκαναν την αμερικανική κυβέρνηση να χάσει τον ύπνο της, αλλά η ομοιότητα σταματάει εδώ. Το γεγονός ότι βρέθηκαν αξιωματούχοι των ΗΠΑ που αποκάλεσαν τον ιδιότυπο αυτόν δημοσιογράφο και ακτιβιστή «τρομοκράτη» είναι ένδειξη απώλειας ψυχραιμίας, εάν όχι πανικού. Αποστολή των δημοσιογράφων είναι να ενημερώνουν την κοινή γνώμη και όχι να προστατεύουν κρατικά απόρρητα.

Αυτά, όμως, είναι ψιλά γράμματα, όταν το «μεγάλο αφεντικό» θυμώνει. Αφού ο Ασάντζ δεν μπορεί να διωχθεί για τις αποκαλύψεις του WikiLeaks, μπορεί να διωχθεί για βιασμό! Σκοπός είναι να σταλεί το σκληρό μήνυμα για να μην υπάρξουν μιμητές. Το χειρότερο είναι ότι όχι μόνο οι κυβερνήσεις, αλλά εν πολλοίς και τα ΜΜΕ και οι περιβόητες μη κυβερνητικές οργανώσεις συμπεριφέρονται σαν Πόντιοι Πιλάτοι. Ενώ για συγκριτικά ασήμαντα θέματα ορισμένοι σταυροφόροι της ελευθεροτυπίας χαλάνε τον κόσμο, στην υπόθεση αυτή η σιωπή τους είναι κραυγαλέα. Αποδεικνύεται για μία ακόμα φορά πως, όταν συντρέχει λόγος, η υποκρισία δεν έχει όρια.