«Αλήτες – ρουφιάνοι – ΔουΝουΤογράφοι»! Καμιά ανάσα, απαιτείται λαϊκός ξεσηκωμός »

Στην αρχή έπρεπε να πανηγυρίσουμε, γιατί ο Παπανδρέου έβγαλε πάνω στο τραπέζι το «περίστροφο» του ΔΝΤ…

Μετά, έπρεπε να πανηγυρίσουμε, γιατί η Μέρκελ πήρε το περίστροφο (και η συνέχεια είναι γνωστή)…

Στη συνέχεια, έπρεπε να πανηγυρίσουμε, γιατί ο Παπανδρέου μάς ανακοίνωσε με θαλασσινό φόντο – ίσως ήθελε κάτι που να προσιδιάζει με Φαλκονέρα – ότι η Ελλάδα μπαίνει σε ένα «μηχανισμό σωτηρίας» τόσο «σωτήριο», που η περιπλάνησή μας μέσα σ’ αυτόν παρομοιάστηκε με «Οδύσσεια»…

Κατόπιν, έπρεπε να πανηγυρίσουμε, γιατί η κυβέρνηση πήρε τα λεφτά από τα δάνεια – τα οποία άρχισε ήδη να τα ξεπληρώνει ο λαός με το αίμα του – και τα έδωσε στους τραπεζίτες και στους βιομήχανους…

Και να που τώρα πρέπει να ξαναπανηγυρίσουμε. Γιατί; Επειδή για «καλή μας τύχη», το μνημόνιο – «ευλογία» (κατά Πάγκαλο) δε θα είναι τριετές, όπως υποσχόταν το ΠΑΣΟΚ, αλλά θα γίνει… υπερδεκαετές!

Επί της ουσίας, τώρα:

Ακόμα κι ένας πρωτοετής φοιτητής οικονομικής σχολής γνωρίζει άριστα τι σημαίνει «επιμήκυνση». Για ένα δάνειο με «χ» επιτόκιο για «ψ» χρόνο αποπληρωμής, εφόσον ο χρόνος αποπληρωμής του επιμηκυνθεί, ευθέως ανάλογα θα αυξηθούν και οι τόκοι που απαιτείται να καταβληθούν για να εξοφληθεί.

Χωρίς να εισάγουμε τον αναγνώστη στις λαβυρινθώδεις προβλέψεις της δανειακής σύμβασης (επιτόκιο «Γιούριμπορ», ειδικές ρήτρες, εξέλιξη τοκοχρεολυτικής δαπάνης επί του εναπομείναντος κεφαλαίου κ.λπ.), ας δούμε «χοντρά – χοντρά» τι σημαίνουν τα προηγούμενα στην περίπτωσή μας:

Πρώτον: Για αυτά τα 110 δισ. ευρώ της «βοήθειας» με κοντά 5,5% που είναι το επιτόκιο, η Ελλάδα στην πενταετία θα πλήρωνε τόκους περίπου 25 δισεκατομμύρια. Τώρα τα τοκογλυφικά θα είναι πολλαπλάσια! Δεν υπάρχει κανένας σώφρων δανειζόμενος που να στήνει πανηγύρι για μια τέτοια εξέλιξη, που συνιστά τον ορισμό της χρεοκοπίας του. Μόνο οι «τοκογλύφοι», οι «κερδοσκόποι» (και οι συνεργάτες τους) έχουν λόγο να πανηγυρίζουν…

Δεύτερον: Αυτό το μνημόνιο διαρκείας συνεπάγεται ότι από σήμερα και τουλάχιστον για μια δεκαετία – δεκαπενταετία, ο ελληνικός λαός – λόγω των δανείων από την τρόικα και χωρίς να υπολογίζονται τα αστρονομικά τοκοχρεολύσια των προηγούμενων δανείων – θα υφίσταται μια επιπλέον ετήσια αφαίμαξη για αποπληρωμή τόκων (και μόνο τόκων) ίση κατά μέσο όρο με ένα μνημόνιο, όπως αυτό που εφαρμόστηκε το 2010. Ο,τι, δηλαδή, ζήσαμε το 2010 με τις μειώσεις μισθών, συντάξεων, δώρων, «λουκέτων» στην αγορά, ασφαλιστικό, ανεργία κ.λπ., μας «εξασφάλισαν» ότι θα το ζήσουμε επί… δέκα και δεκαπέντε!

Τρίτον: Η «επιμήκυνση» συνιστά μια επιπλέον ευρωενωσιακή θεσμική θωράκιση της έτσι κι αλλιώς προαποφασισμένης άγριας λιτότητας, η οποία, όμως, πλέον προσλαμβάνει απροσδιόριστη χρονική διάρκεια! Τα παραμύθια, επομένως, περί εξόδου της χώρας από την «επιτήρηση», από την «περιορισμένη εθνική κυριαρχία» και από το μνημόνιο το 2013, έληξαν! Προφανώς, όσοι πανηγυρίζουν, την ώρα που ο λαός εξανδραποδίζεται, για να θέλουν την Ελλάδα αέναα τυλιγμένη στην κόλλα του μνημονίου, κάτι θα κερδίζουν…

Ως εκ τούτου, και τουλάχιστον, μέχρι το 2021 – δηλαδή ακριβώς με τη συμπλήρωση δύο αιώνων από την επέτειο της Επανάστασης του ’21 και του «Ελευθερία ή θάνατος» – η Ελλάδα θα έχει γυρίσει, κοινωνικά και οικονομικά, 100 χρόνια πίσω.

Μας έλαχε, τελικά, μια χώρα που δεν καταφέρνει να βρεθεί ποτέ τη σωστή ώρα στα ραντεβού της με την Ιστορία. Ισως γιατί συμβαίνει αυτά τα «ραντεβού με την Ιστορία» να τα κλείνει το ΠΑΣΟΚ των Παπανδρέου…
Γράφει   ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ