Τελικά θα βγει κάτι;

Όταν πριν από 4 χρόνια, ο τότε Πρωθυπουργός ανακοίνωνε με φόντο το Καστελόριζο την ένταξη στο μηχανισμό στήριξης, όλοι λίγο ή πολύ ξέραμε ότι τίποτα δεν θα ήταν πια το ίδιο. Το πλαισιωμένο με υποκρισία και πολύπλοκους οικονομικούς όρους "δυστυχώς επτωχεύσαμεν" έναν αιώνα μετά, σημάδεψε και σημαδεύει βαθιά την ελληνική κοινωνία που ζει σήμερα πρωτόγνωρες καταστάσεις.

Μπορεί να μοιάζει σαν να έχει περάσει ένας αιώνας, ωστόσο έχει περάσει μόλις μια τετραετία: όσο δηλαδή- υποτίθεται- χρειάζεται μια Κυβέρνηση για να υλοποιήσει το πρόγραμμα της, χρόνος αρκετός δηλαδή για αλλαγές αλλά και για καταστροφές.

Το πλέον σημαντικό στην ανασκόπηση αυτής της τετραετίας, είναι ότι παρά τα 4 χρόνια και τις συνεχείς σφαλιάρες, δεν έχουμε απαντήσει ακόμη στο πως προχωράμε, που θα στηρίξουμε την ανάκαμψη μας ως οικονομία και ως κοινωνία και πως φανταζόμαστε την επόμενη μέρα.  Αυτή η απάντηση που δε δίνεται, είναι και παράλληλα η επιμήκυνση των Μνημονίων και των επιτηρήσεων, που συνεπάγεται τελικώς τέλμα στην πολυπόθητη ανάπτυξη. Είναι μια απάντηση που τη διαμορφώνει η κοινωνία και κακώς περιμένει από το υπάρχον πολιτικό σύστημα να του τη δώσει.

Στα 4 αυτά χρόνια το πολιτικό σύστημα έκανε στριπτίζ παγκόσμια και φάνηκε η ανεπάρκεια του, προέκταση βεβαίως και της δικής μας αφασίας, ενώ και ως κοινωνία δε φανήκαμε και ιδιαίτερα ριζοσπάστες καθώς τίποτα από όσα μας υποβαθμίζουν δεν έπαψε να υφίσταται. Επίσης η ίδρυση κομμάτων ανά 2 ημέρες δεν είναι δημοκρατική κατάκτηση και κοινωνική αλλαγή, αλλά απόρροια σύγχυσης, όπως συγκεχυμένα είναι και τα ζητούμενα των νέων κομμάτων.

Η φήμη της χώρας καταρρακώθηκε-το γνωρίζουμε καλά οι Ελληνες του εξωτερικού- ενώ και εσωτερικά δημιουργήθηκε μια κοινωνία με τάσεις αυτοκτονίας, απελπισμένη, κακοπληρωμένη και αν, εγκλωβισμένη σε αδιέξοδα που τη διαλύουν, απαισιόδοξη και καταθλιπτική.Μια εντελώς κόντρα εικόνα δηλαδή στην προ δεκαετίας Ελλάδα που διαλαλούσε την είσοδο της στο κλαμπ των ισχυρών και γευόταν τα απαγορευμένα μήλα.

Για τα άσχημα αυτής της τετραετίας έχουν γραφτεί τόμοι, ενώ και η ίδια η καθημερινότητα τροφοδοτεί συνεχώς με ειδήσεις για τις αρνητικές συνέπειες της κρίσης. Αν όμως παραμερίσουμε τα πολλά αρνητικά και σταθούμε λίγο σε κάποια θετικά που μπορεί να βγουν από αυτήν την Οδύσσεια τότε υπάρχει μια στάλα αισιοδοξίας, και όχι γιατί κάποιοι μας έδωσαν, αλλά γιατί μόνοι μας ξεκινάμε να επαναπροσδιορίζουμε αντιλήψεις που είναι και η πηγή των εξελίξεων.

Το πρώτο και σημαντικότερο είναι το γεγονός ότι η νέα γενιά, η επόμενη παραγωγική γενιά δεν έχει τα ΄΄ονειρα΄΄ της προηγούμενης: βόλεμα στο Δημόσιο ή Senior Account Nothing στις εταιρείες φούσκες.  Ακούγοντας τα νέα παιδιά αντιλαμβάνεται κανείς μια πιο ουσιαστική προσέγγιση, μια πιο σκληρή διαπραγμάτευση σχετικά με τα όνειρα τους: αφού τα προγενέστερα πρέπει αποδείχθηκαν ''φούσκες'' τα νέα παιδιά εστιάζουν στα πραγματικά όνειρα τους, και σε πιο πρακτικές λύσεις για την επιβίωση. Είναι ευτυχία για την κοινωνία οι σωστοί άνθρωποι να βρίσκονται στις σωστές θέσεις.

Επίσης μπορεί η ίδια γενιά να μεγαλώνει με μαύρες παραστάσεις αλλά τελικώς αυτό διαμορφώνει πιο ισχυρές προσωπικότητες με ωριμότερη θεώρηση για τη ζωή και την κοινωνία εν γένει. Πόσοι εξάλλου άνθρωποι που γεννήθηκαν σε συνθήκες τραγικές (Κατοχή, Εμφύλιος κλπ) έγιναν αξιόλογοι και χρήσιμοι σε αντίθεση με άλλους που γεννήθηκαν στα πούπουλα και τους πήρε ο αέρας. Είναι επίσης μια γενιά κοσμοπολίτικη και πολύταξιδεμένη με παραστάσεις που τη βοηθούν να αποκηρύξει τις βαλκανικές παθογένειες και τις ανατολίτικες νοοτροπίες που τόσο βλάπτουν στη δημιουργία λειτουργικού κράτους.

Τέλος, οι επόμενες γενιές πιθανόν να επαναχαράξουν τη σχέση πολίτη-πολιτικής που όλα αυτά τα χρόνια ήταν μια βόμβα που τελικά εξερράγη. Έχοντας ως οδηγό το που οδηγεί η πελατειακή σχέση και η εγωκεντρική προσέγγιση, υπάρχει η δυνατότητα για πιο ώριμες επιλογές, για μια πιο υγιή παρουσία της πολιτικής μέσα στην κοινωνία.

Ωστόσο, οι επόμενες γενιές πρέπει να βρουν και κάτι ώστε να χτίσουν. Η ψευδεπίγραφη ταμπέλα της μεταρρύθμισης δεν μπορεί να αφορά τα πάντα και να σαρώνει ότι βρει στο πέρασμα της γιατί στο τέλος θα παραδοθεί καμμένη γη. Προφανώς και χρειάζονται μεταρρυθμίσεις και ορισμένες ορθώς γίνονται, άσχετα του πρόσκαιρου κόστους που έχουν. Δεν μπορεί όμως να μην υπάρχει κανένας φραγμός στο όνομα της προγενέστερης αποτυχίας, συνεπώς δε γίνεται οι επόμενες γενιές να βρουν μια υγεία του ή πληρώνεις ή πεθαίνεις,  το νερό εμπορεύσιμο είδος επενδυτών και τα νησιά με φράκτες που να λένε μην πλησιάζεται. Οι κόκκινες γραμμές που δεν χαράζονται, είναι βασικότατο συστατικό της επόμενης ημέρας.

Σαφέστατα βέβαια, τα έμμεσα θετικά  που προκύπτουν από μια κρίση, δεν είναι δώρα που τα επιζητεί κάποιος και μακάρι τίποτα από όσα άσχημα συνέβησαν και συμβαίνουν να μην είχε συμβεί. Ωστόσο, με δεδομένο ότι εδώ είμαστε και τίποτα από όσα συνέβησαν δεν αλλάζει, καλό θα ήταν να θωρακιστούμε στο βαθμό ώστε να μην ξαναζήσουν οι επόμενες γενιές, εποχές σαν τη σημερινή. Όπως και στο ποδόσφαιρο, ήττα είναι και το 5-0 ήττα είναι και το 1-0: η διαφορά έγκειται στο ότι το 1-0 είναι αναστρέψιμο.

πηγή φώτο: dipalermo.it

πηγη