Ανιχνεύοντας την κρυφή ατζέντα της τρόικας!

 
του Σταύρου Λυγερού
Είναι ορατό διά γυ­μνού οφθαλμού και επιβεβαιώνεται από τις δημοσκοπήσεις ότι η κυβέρνηση Σαμαρά έχει εισέλθει σε φάση αποδρομής. Η ελπίδα του πρωθυπουργού ό­τι μετά τις γερμανικές εκλογές το Βερολίνο θα άναβε το «πράσινο φως» για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους είχε τη μοίρα κάθε ψευδαίσθησης: όταν ήρθε σε επαφή με την πραγματικότη­τα, διαλύθηκε.
Η πολιτική της μονοδιάστατης λιτότητας που υπαγορεύει η τρόικα και εφαρμόζει το δίδυμο Σαμαράς – Στουρνάρας επιχειρεί να εξυγιάνει τα δημόσια οικονομικά αφυδατώνοντας την πραγματική οικονομία. Αυτό όμως είναι αδύνατον. Η εισροή δημοσίων εσόδων έχει διάρκεια μόνο όταν προέρχε­ται από λογική φορολόγηση των εισοδη­μάτων και της κατανάλωσης, εάν δηλαδή προέρχεται από τον παραγόμενο πλούτο.
Η λεηλασία της ιδιωτικής περιουσίας μέσω της υπερφορολόγησης μόνο προσω­ρινά μπορεί να καλύψει το δημοσιονομικό έλλειμμα. Η δραστική μείωση των εισοδημάτων, σε συνδυασμό με την υπερφορολόγηση, αναπόφευκτα πολλαπλασιάζει όχι μόνο τα «κόκκινα» δάνεια, αλλά και τις λη­ξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο. Με άλλα λόγια επιβεβαιώνεται ότι δεν μπορεί να εξυγιανθούν τα δημόσια οικονομικά, όταν η πραγματική οικονομία βρίσκεται σε κατάσταση ασφυξίας. Βιώσι­μη λύση θα προκύψει μόνο εάν η πραγμα­τική οικονομία ορθοποδήσει και αποκτή­σει αναπτυξιακή δυναμική. Η ασκούμενη πολιτική όμως αποδομεί την πραγματική οικονομία.
Πραγματικές προθέσεις
Αυτό είναι τόσο στοιχειώδες και προφα­νές που εγείρει ερωτήματα για τις πραγ­ματικές προθέσεις του πρωθυπουργού. Τουλάχιστον ο Στουρνάρας δεν κρύβει ότι αδιαφορεί για την κατάσταση της κοινω­νίας. Το χαρτοφυλάκιό του, άλλωστε, δεν το οφείλει στην ψήφο των πολιτών, το οφείλει πρωτίστως στην εύνοια των δανειστών, οι οποίοι είχαν λόγους να θεωρούν ότι το αγαπημένο παιδί του σημιτικού εκσυγχρο­νισμού θα υπηρετήσει πιστά το
Μνημόνιο, ανεξαρτήτως κόστους.
Είναι εξόφθαλμο ότι η κυβέρνηση λει­τουργεί ως θλιβερός εφαρμοστής των έ­ξωθεν εντολών. Η ίδια δεν διαθέτει σχέ­διο, αλλά το Βερολίνο και το ευρωιερατείο έχουν. Επιδιώκουν να μετατρέψουν την Ελ­λάδα σε χώρα φθηνών ευκαιριών για το με­γάλο ευρωπαϊκό κεφάλαιο (ειδικότερα για το γερμανικό) σε όλα τα επίπεδα. Γι’ αυτό και επιβάλλουν μέτρα που κατακρημνίζουν τις τιμές των ακινήτων και οδηγούν στη μαζική εκποίησή τους.
Γι’ αυτό και περικό­πτουν δραστικά μισθούς και συ­ντάξεις. Γι’ αυτό και καταργούν το νομικό πλέγμα προστασίας της εργασίας. Γι’ αυτό και κα­ταλύουν τα υπολείμματα του κράτους πρόνοιας. Γι’ αυτό και καταδικάζουν σε ασφυξία μικρομεσαίες αλλά και μεγαλύτερες επι­χειρήσεις, ώστε να καταστούν εύκολη και φθηνή λεία. Τυπικά η Ελλάδα παρα­μένει ισότιμη χώρα-μέλος της Ευρωζώνης αλλά στην πράξη, μέσω του χρέους, την έχουν μετατρέψει σε μεταμοντέρνα αποικία.
Εάν το Μνημόνιο ήταν απλώς ένα λάθος καλοπροαίρετων εταίρων, τα καταστροφικά αποτελέσματα θα έπρεπε να τους έχουν προ πολλού ωθήσει σε αναθεώρηση της ασκούμενης πολιτικής. Αντ’ αυτού, όχι μόνο εμμένουν στην ίδια γραμμή πλεύσης αλλά και εντείνουν τις πιέσεις τους. Αυτό σημαίνει ότι πίσω από την επίσημη ρητορι­κή υπάρχει κρυφή ατζέντα.
Στην πραγματικότητα η τρόικα έχει στό­χο την κατάλυση του μικροϊδιοκτητικού χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Πρόκειται για ένα πρωτοφανές σε έκταση και ένταση πείραμα «κοινωνικής μηχανικής», το οποίο αλλοιώνει τα θεμελιώ­δη χαρακτηριστικά του ελληνικού κοινωνι­κού σχηματισμού.
Φαύλος κύκλος
Δεν έχει πρακτική σημασία εάν οι δύο κυ­βερνητικοί εταίροι έχουν πλήρη συνείδηση για το αποτέλεσμα των πράξεών τους ή πι­στεύουν τη ρητορική τους ότι σώζουν την Ελλάδα! Πρακτική σημασία έχει πως οι ίδιοι θεωρούν μονόδρομο την εξάρτησή τους από το ευρωιερατείο, γεγονός που τους καθιστά ανίκανους να εγγυηθούν την έξοδο της χώρας από το φαύλο κύκλο.
Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν θα μπορούσαν να συμπεριφερθούν όπως συμπεριφέρονται, εάν συνολικά οι εγχώριες άρχουσες ελίτ δεν ήταν τόσο εξαρτημένες τόσο ταξικά ιδιοτελείς και τόσο πολιτικά κοντόθωρες. Η πικρή αλήθεια είναι ότι αυτές οι ελίτ ουσια­στικά αποδέχτηκαν και στήριξαν φανατικά μια πολιτική που συσσωρεύει οικονομικά και κοινωνικά ερείπια με την (αμφίβολη) προσδοκία ότι οι ίδιες θα διατηρήσουν τα προνόμιά τους ως τοποτηρητές των νέων προστατών. Αυτή είναι η αιτία που, έστω και την ύστατη στιγμή, αποδεικνύονται ανί­κανες να αναλάβουν πρωτοβουλίες εθνικής και κοινωνικής σωτηρίας
Σ’ αυτό το τοπίο, με τα αδιέξοδα να βαθαί­νουν και συνειδητοποιώντας ότι θα υποστούν δεινή ήττα όποτε στηθούν κάλπες, οι κυβερνητικοί εταίροι διολισθαίνουν σε επικίνδυνες ατραπούς. Με την αμέριστη βοήθεια των κατεστημένων ΜΜΕ εξωραΐ­ζουν χοντροκομμένα την πραγματικότητα, μετατρέπουν ζωτικής σημασίας για την επιβίωση του πληθυσμού προβλήματα σε αντικείμενο μικροκομματικού καβγά με τον ΣΥΡΙΖΑ και καταφεύγουν ολοένα και περισ­σότερο σε αντιδημοκρατικές πρακτικές.
EΠΙΚΑΙΡΑ