Γιατί χάθηκαν οι Ποιητές!

Γράφει ο Γιάννης Πρεβενιός
e-mail: prevejohn@yahoo.gr

Πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί τα τελευταία χρόνια "χάθηκαν¨ οι ποιητές αλλά και τι θα μπορούσαν να γράψουν για την σημερινή Ελλάδα ο Ελύτης, ο Σεφέρης, ο  Ρίτσος και όλοι οι άλλοι μεγάλοι ποιητές και στοχαστές που έζησαν σε τούτα εδώ τα χώματα.

Προσωπικά πιστεύω ότι πάντα υπήρχε και θα υπάρχει μια αμφίδρομη σχέση μεταξύ της κοινωνίας και των πνευματικών ανθρώπων και ότι το ένα εμπνέει και καθοδηγεί το άλλο για δημιουργία, προβληματισμό και οριοθέτηση των αξιών της ανθρώπινης ύπαρξης!!!
Τα τελευταία χρόνια στην πατρίδα μας κάποιοι σκοπίμως και για ιδιοτελής σκοπούς συνέθλιψαν στο μίξερ της απαξίωσης, διαχρονικούς θεσμούς, παραδόσεις, αξίες και σύμβολα μαζί με τον οχαδερφισμό, τον παράνομο πλουτισμό, τον εντυπωσιασμό και το φαίνεσθε, με αποτέλεσμα να αλλοιωθεί η κρίση μας για το σωστό, το ωραίο αλλά και το χρήσιμο!!!
Φυσικό επακόλουθο όλων αυτών ήταν η αποχαύνωση μας και η δημιουργία ξενόφερτων προτύπων που σιγά σιγά μας έκαναν να νιώθουμε ξένοι, απέναντι στον αρχαίο μας πολιτισμό και την ένδοξη ιστορία μας.
Έτσι φτάσαμε στο σημείο σήμερα να ανεχόμαστε τους Χαρβάτους ετοιματζίδικους ηγέτες, τους χωρίς ένα ένσημο δουλειάς υπουργούς, τους αεριτζήδες συμβούλους και παρατρεχάμενους, να αποφασίζουν για την ζωή μας και το μέλλον των παιδιών μας!!!
Σήμερα δεν υπάρχουν Ποιητές γιατί δεν υπάρχει λαός που να οραματίζεται και να αγωνίζεται για ένα καλύτερο μέλλον να τους εμπνεύσει και δεν υπάρχει λαός γιατί δεν υπάρχουν πλέον πρότυπα και ηγέτες που θα του δώσουν την ώθηση να οραματισθεί και να παλέψει μαζί τους για την συνέχεια μας ως φυλή και ως έθνος!!!
Ίσως αυτή την περίοδος που βιώνουμε μία από τις δυσκολότερες στιγμές της ιστορίας μας να πρέπει να διαβάσουμε αλλά και να αφουγκραστούμε τους στίχους του μεγάλου μας ποιητή Άγγελου Σικελιανού!!!
«Ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα, ομπρός βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από τον κόσμο! Tι ιδέτε, εκόλλησεν η ρόδα του βαθιά στη λάσπη, κι ά, ιδέτε, χώθηκε τ’ αξόνι του βαθιά μες στο αίμα! Ομπρός παιδιά, και δε βολεί μονάχος του ν’ ανέβει ο ήλιος, σπρώχτε με γόνα και με στήθος, να τον βγάλουμε απ’ τη λάσπη, σπρώχτε με στήθος και με γόνα, να τον βγάλουμε απ’ το γαίμα. Δέστε, ακουμπάμε απάνω του ομοαίματοι αδερφοί του! Ομπρός, αδέρφια, και μας έζωσε με τη φωτιά του ομπρός, ομπρός κ’ η φλόγα του μας τύλιξε, αδερφοί μου!»