Του Σάββα Καλεντερίδη
Τα τέλη του 1913, με τους αναγκαστικούς εκτοπισμούς των Ελλήνων της Θράκης από το οθωμανικό κράτος, το οποίο ήδη ήλεγχαν οι Νεότουρκοι, άρχισε η Γενοκτονία του Ελληνισμού της Ανατολής. Συνεχίστηκε με τον Μεγάλο Διωγμό, όπως ονόμασαν οι πρόγονοί μας τους εκτοπισμούς και τους διωγμούς των Ελλήνων από τα παράλια του Αιγαίου και της θάλασσας του Μαρμαρά, που άρχισαν το 1914 και συνεχίστηκαν μέχρι την ανακωχή του Μούδρου, τον Οκτώβριο του 1918.
Την ίδια περίοδο άρχισαν και οι διωγμοί στον Πόντο, που επιτάθηκαν με την παρουσία των ρωσικών στρατευμάτων στις περιοχές της Τραπεζούντας και της Χαλδίας. Το 1919, με την αποβίβαση του Κεμάλ στην Αμισό, οι διωγμοί πήραν το χαρακτήρα ανοικτής γενοκτονίας, που ολοκληρώθηκε το 1924, τότε που ο Κεμάλ ξεστόμισε το «Επιτέλους τους ξεριζώσαμε», όταν του ανακοίνωσαν ότι εγκατέλειψε τα χώματα της Ανατολής και ο τελευταίος Έλληνας, με βάση τη συμφωνία περί Ανταλλαγής των πληθυσμών.
Για όσους έχουν οποιαδήποτε αμφιβολία για το αν ήταν γενοκτονία ή όχι, γιατί υπάρχουν και τέτοιοι πολιτικοί και επιστήμονες, τους καλούμε να ανατρέξουν στον ελληνικό και ξένο τύπο, στα έγγραφα των διπλωματικών αποστολών αλλά και στους ιστορικούς της εποχής, που χαρακτηρίζουν τα γεγονότα ξεκάθαρα ως γενοκτονία, ασχέτως αν ο όρος με τη νομική του έννοια ως όρος του διεθνούς δικαίου καθιερώθηκε τριάντα χρόνια αργότερα,.
Όλα εκείνα τα χρόνια, μια ολόκληρη δεκαετία δηλαδή, που οι Τούρκοι ξεκλήριζαν 1,5 εκατομμύριο Έλληνες, στην τότε επικράτεια του ελληνικού κράτους κατοικούσαν περίπου τετρακόσιες χιλιάδες μουσουλμάνοι. Εκείνα τα χρόνια, λοιπόν, που οι εφημερίδες έγραφαν πρωτοσέλιδα για τις σφαγές και οι ίδιοι οι Πόντιοι και οι Μικρασιάτες αλλά και οι διανοούμενοι της Ελλάδας απηύθηναν αγωνιώδεις εκκλήσεις προς την ελληνική κυβέρνηση και τη διεθνή κοινή γνώμη για να σταματήσουν οι σφαγές των Ελλήνων της Ανατολής, δεν πειράχτηκε ούτε μια τρίχα της κεφαλής των μουσουλμάνων που κατοικούσαν στη χώρα μας. Ούτε το ελληνικό κράτος, ούτε η κοινωνία έκανε αντίποινα και αντεκδικήσεις εναντίον των μουσουλμάνων, γιατί οι πραγματικοί Έλληνες πρέπει να διδάσκουν ότι δεν υπάρχει αμοιβαιότητα στην βαρβαρότητα. Όμως, παρ’ όλα αυτά, δεν μπορεί κανείς να μην καταλογίσει ευθύνες στην αδυναμία ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ αντιμετώπισης της τουρκικής βαρβαρότητας. Δεν μπορεί να μην καταλογίσει ευθύνες στις κυβερνήσεις της Αθήνας για τον άγριο θάνατο 1,5 εκατομμυρίου Ελλήνων της Ανατολής.
Και ακριβώς επειδή το ελληνικό κράτος δεν κατόρθωσε να διαχειριστεί και να αντιμετωπίσει με επιτυχία πολιτικά την τουρκική βαρβαρότητα, αυτή συνεχίστηκε μεθοδικά και χωρίς εκπτώσεις και τις επόμενες δεκαετίες, με την εθνοκάθαρση των Ελλήνων της Πόλης, της Ίμβρου, της Τενέδου και των κατεχομένων της Κύπρου, και συνεχίζεται μέχρι σήμερα με τις γνωστές ρατσιστικές πολιτικές της Άγκυρας στη Θράκη και τις επεκτατικές βλέψεις στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο.
Η οικονομική και ηθική καταστροφή της Ελλάδας, αυτής της πανέμορφης χώρας το κάλλος και την αξία της οποίας δεν μπορούν να διαχειριστούν οι πολιτικοί μας, οφείλεται κατά κύριον λόγο στις προσπάθειες που γίνονται -με λανθασμένο τρόπο- τις τελευταίες πέντε δεκαετίες για να αντιμετωπιστεί η τουρκική επιθετικότητα. Τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια που έχουν σπαταληθεί για εξοπλισμούς που -υποτίθεται ότι- γίνονται για να αντιμετωπιστεί η τουρκική απειλή, θα μπορούσαν να έχουν επενδυθεί στην ανάπτυξη της βιομηχανίας, για να είναι σήμερα η Ελλάδα μια από τις πιο αναπτυγμένες χώρες της Ευρώπης. Επί πλέον, θα είχε αποφευχθεί η διαφθορά των πολιτικών, αφού είναι γνωστόν ότι οι πολιτικοί διαφθείρονται κυρίως από τα κονδύλια της Άμυνας και της Υγείας. Αυτό το ξέρουν και οι πέτρες!
Μέρος των βαριών ευθυνών που έχουν οι πολιτικοί και το κράτος για την κατάσταση αυτή, ξεπλύθηκε με την ομόφωνη αναγνώριση από όλα τα κόμματα της Βουλής των Ελλήνων της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας τη δεκαετία του ’90. Επίσης, η πράξη αυτή ήταν δείγμα ότι η χώρα αυτή θέλει να αλλάξει και να αποκτήσει ένα πιο ηθικό πρόσωπο.
Τώρα, ο πολιτικός κόσμος, αφού κατέστρεψε οικονομικά την Ελλάδα, είναι έτοιμος να εισέλθει και πάλι σε ένα σκοτεινό τούνελ βαρύτατης ανηθικότητας, ακυρώνοντας στην πράξη τους νόμους με τους οποίους αναγνωρίστηκε η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και της Ανατολής. Κι αυτό θα γίνει με την ψήφιση το λεγόμενου αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, το οποίο στην ουσία είναι ρατσιστικό, αφού ξεχωρίζει ως εκλεκτό λαό τους Εβραίους, που υπέστησαν γενοκτονία από τους Ναζί και αγνοεί ως υποδεέστερο λαό τους ίδιους τους Έλληνες.
Δεν ξέρει κανείς τι να γράψει και τι να πει, απευθυνόμενος στους βουλευτές, που είναι έτοιμοι να διαπράξουν ένα εθνικό, ρατσιστικό και ανθρωπιστικό έγκλημα.
Να τους υπενθυμίσει ότι υπάρχουν ξένα κοινοβούλια και ξένοι βουλευτές που με προσωπικό κόστος αναγνώρισαν τη γενοκτονία των Ελλήνων, τη στιγμή που οι ίδιοι έρχονται να την ακυρώσουν;
Να τους υπενθυμίσει ότι η πιο «φθηνή», χωρίς τον κίνδυνο της μίζας και της διαφθοράς πολιτικών και χωρίς τον κίνδυνο θερμού πολέμου άμυνα της Κύπρου, του Αιγαίου και της Θράκης είναι αυτή που περνά μέσα από τη διεθνοποίηση του ζητήματος των γενοκτονιών των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής;
Πόσο μυαλό θέλει για να αντιληφθεί κανείς ότι ο Ελληνισμός θα είναι πιο ασφαλής, όταν ο κλοιός των αναγνωρίσεων από τις χώρες του πολιτισμένου κόσμου θα σφίγγει γύρω από την Τουρκία;
Πόσο μυαλό θέλει για να αντιληφθεί κανείς ότι μια Τουρκία που θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να αναγνωρίσει τη γενοκτονία, δεν είναι δυνατόν να συνεχίσει τις απαράδεκτες επιθετικές και επεκτατικές της πολιτικές εις βάρος του Ελληνισμού;
Είστε ένα βήμα πριν το βάραθρο κύριοι βουλευτές. Αντιληφθείτε το πριν είναι αργά!
Δημοσιεύθηκε στην “κυριακάτικη δημοκρατία”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου