Ζούμε σε έναν ολικά αντεστραμμένο κόσμο. Στον κόσμο μας, οι μαχητές της ελευθερίας των σκλαβωμένων ονομάζονται δικτάτοτρες, και οι λακέδες των δικτατόρων μαχητές της ελευθερίας. Το πάθος και η φλόγα λέγονται δογματισμός, η νεκρική ακαμψία που επιβάλλει η ιδεολογία του κυρίαρχου μετριοπάθεια. Απολογούμαστε για όσα θα 'πρεπε να 'μαστε περήφανοι, επιδεικνύουμε ό,τι θα έπρεπε να μας προξενεί ντροπή. Ντρεπόμαστε για ό,τι απέδειξε πως ο άνθρωπος δεν είναι ζώο καταδικασμένο στη ζωή του λύκου ή του προβάτου, κομπάζουμε για όσα τον υποβιβάζουν στην χαύνωση του πλούτου και την εξαθλίωση της φτώχειας. Ό,τι άξιζε στον αιώνα μας, το έχουμε πετάξει στα σκουπίδια και σβήσει απ' τη μνήμη μας. Ό,τι ευτελέστερο σ' αυτόν, το μνημονεύουμε ως μέγα επίτευγμα. Εκλέγουμε ελεύθερα ατέρμονες στρατιές από "ιερές συμμαχίες" να μας διαφεντεύουν, να διαχειρίζονται τη δειλία μας, τον δουλικό μας φόβο για την ελεύθερη ζωή. Απαρνηθήκαμε την πιο απλή, την πιο άμεση, την πιο αυθόρμητη αλήθεια, πως όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, είπαμε ψέματα πως αυτό σήμαινε ίδιοι, και μετά ξεχάσαμε και το ψέμα μας το ίδιο. Μείναμε σκιάχτρα χωρίς ίσκιο, και ο ίσκιος των μεγάλων ανθρώπων που ήταν κι αυτοί κάποτε μικροί άνθρωποι μας παγώνει ως το κόκκαλο και μας τρομάζει. Δεν αξίζουμε πεντάρα και το ξέρουμε. Η ζωή μας μετατράπηκε σε πρέζα στην οποία έχουμε απλώς εθιστεί, χωρίς χαρά και χωρίς συνείδηση. Την καταπίνουμε άσκοπα καθώς μας καταπίνει. Δεν αγαπάμε ούτε τα παιδιά μας. Στην πραγματικότητα, μας φέρνουν μόνο ντροπή και αμηχανία. Η γη μπορεί να πάει στο διάολο σε ό,τι μας αφορά. Το μέλλον μας είναι τόσο αδιάφορο όσο σκοτεινό μας είναι το παρελθόν, και το παρόν είναι μια τρύπα όπου βουλιάζουμε άναρθροι και περιττοί.
Δεν είμαστε εμείς η κρίση, εμείς είμαστε η καταστροφή. Η καταστροφή του ζωντανού. Είμαστε θάνατοι που περιφέρονται μιλώντας στο κινητό, περιμένουν το λεωφορείο και ακούνε ραδιόφωνο σε μποτιλιάρισματα. Είμαστε οι τελευταίοι και οι πιο αξιοπεριφρόνητοι των δούλων, γιατί κάποτε η δουλεία ήταν παιδί της άγνοιας. Σήμερα είναι της γνώσης και της έπαρσης του "εχέφρονος σκεπτικισμού".
Πίσω από όλα, το χρήμα. Μέσα σε όλα, ο φόβος. Χρήμα και φόβος, φόβος και χρήμα.
Οι προλετάριοι δεν φοβούνται. Για να μη φοβάσαι, πρέπει να χάσεις αυτό για το οποίο φοβάσαι. Για να χάσεις αυτό για το οποίο φοβάσαι πρέπει να πεθάνεις ως ζώο. Πρέπει να σκοτώσεις το ζώο που φοβάται, γιατί το ζώο φοβάται, το ζώο ψάχνει ασφάλεια. Πώς να σκοτώσεις το ζώο που φοβάται; Συστηματικά, μεθοδικά και ύπουλα. Άσε την "αξιοπρέπειά σου" να στραπατσαριστεί. Εκθέσου στη βρωμιά του κόσμου όπου κυλιέσαι έτσι και αλλιώς, ανύποπτος και γελοίος στην ανυποψία σου. Πάψε να προσποιείσαι τον "καλό Σαμαρείτη"· δεν είσαι και δεν ήσουν ποτέ καλός. Την καλοσύνη ο άνθρωπος την κερδίζει με το ψηλότερο κόστος, δεν την κληρονομά απ' τον μπαμπά και τη μαμά του. Χτύπα και δέξου χτυπήματα. Τσαλάκωσε την εικόνα σου για τον εαυτό σου. Πάψε να πιστεύεις στην ανέξοδη καλοσύνη σου. Υποχώρησε σαν εικόνα απ' τα μάτια σου. Άσε τον κόσμο να είναι αυτό που βλέπεις όταν κοιτάζεις. Μάθε να ανασαίνεις στην ασφυξία της εικόνας. Άσε το φιδοτόμαρο της ευπρέπειας να πέσει από πάνω σου. Πέρα απ' τον αμνό, πέρα απ' το λύκο, είναι ο άνθρωπος, σάρκα τρυφερή, κόκκαλα εύθραστα, μυαλό αδυσώπητο, χέρια της μάθησης όλων των πραγμάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου