Ας μην ονειροβατούμε!

Στην Κουμουνδούρου σημειώνουν, λέει, ότι ο Συ.Ριζ.Α. κέρδισε τις εντυπώσεις, γιατί κατάφερε, με αφορμή την ατελέσφορη πρόταση μομφής κατά του Οικονομικού Διευθυντή της κυβέρνησης των Ολετήρων, κ. Στουρνάρα, να επικεντρώσει τη συζήτηση στο πολιτικό πρόβλημα!

Μπορούν να σημειώνουν με... νόημα, ό,τι νόημα θέλουν και να αναλύουν το πολιτικό πρόβλημα, όσο τους κάνει κέφι, εκεί στην Κουμουνδούρου, αλλά ίσως θα πρέπει, επιτέλους, να καταλάβουν ότι το άμεσο πρόβλημα σήμερα δεν είναι πολιτικό. Εξέχοντος διαχειριστικό είναι! Δυστυχώς, γι’ αυτούς που πολιτικολογούν εν καιρώ πολέμου, είναι μια κακιά ώρα αυτή που μας έχει βρει και τώρα αυτό που προέχει, είναι να διαχειριστούμε τη φτώχεια μας και την οδύνη μας.

Διότι, τα ξαναλέγαμε αυτά: είναι τόσο μεγάλη η πίεση που ασκεί η κρίση στην κοινωνία μας, μια κρίση μέσα στην οποία μας έχει ρίξει η συνομολόγηση της άνευ όρων παράδοσής μας στους δανειστές, ώστε ο διαχειριστικός ρόλος του κράτους μας, εν τοις πράγμασι, ανάγεται σε ρόλο εξόχως πολιτικό.

Βλέπεις με ομολογημένη απορία, αυτούς τους ανθρώπους που στείλαμε να μας εκπροσωπήσουν στη Βουλή των Αχρησίμευτων, που οι περισσότεροι από τους μισούς εδώ και πολύ καιρό, από την αρχή κι όλας, δεν εκπροσωπούν το δημόσιο συμφέρον. Είναι προφανή πια αυτά, δεν κρύβονται, κι ας μην ξέρεις τι φταίει: μπορεί να είναι ηλίθιοι, σκέφτεσαι, μπορεί εξωνημένοι, ίσως, άλλως πως, εκβιαζόμενοι. Μικρή σημασία έχει η ιστορία του καθενός και της καθεμιάς τους, ετούτη τη στιγμή του ξεπουλήματος.

Γίναμε μάρτυρες  σκηνών απείρου τραγελαφικού κάλους, με υπουργούς να παραιτούνται του χαρτοφυλακίου τους, διαμαρτυρόμενοι για νομοθετικές ρυθμίσεις που τελικά ψήφισαν. Άλλους αιρετούς γελωτοποιούς, τους είδαμε να περιφέρουν την ψωραλέα τους λεοντή από κανάλι σε κανάλι, διαμηνύοντας σε όλους τους τόνους ότι δεν επρόκειτο να ψηφίσουν αυτά που τελικά ψήφισαν. Οι μελετητές της πολιτικής ιστορίας μας, μετά από πενήντα ή εκατό χρόνια, θα τραβάνε τα μαλλιά από την ευτελή ποιότητα του πολιτικού συστήματος, ημών, των προγόνων τους.

Ανύπαρκτοι πολιτικοί άνδρες, μπεκρούδες μεγαλοκοπέλες, παρανοϊκά γεννήματα της Τηλεδημοκρατίας μας κι άλλοι, απλώς φυσικοί απόγονοι, άτυχα γεννοβολήματα  της ίδιας και της αυτής πολιτικής τάξης, του ίδιου και του αυτού συστήματος της κατάφορης και της χρόνιας διαπλοκής των εξουσιών με μια ιδιόρρυθμα κρατικοδίαιτη, παρασιτική τάξη.

Τώρα έφτασε ο κόμπος στο χτένι κι αυτός ο εσμός πολιτικάντηδων, αυτό το πυκνό σμήνος από βλαβερά χρυσοκάνθαρα ζωύφια, αυτή η συνομοταξία των Ολετήρων είναι που ψήφισαν την Κυριακή 30 Μαρτίου του σωτήριου έτους 2014, ό,τι ψήφισαν, χαρίζοντας πρόστιμα διυλιστηρίων, μεθοδεύοντας τη σωτηρία πτωχών και υπόλογων τραπεζιτών, αθωώνοντας με νομοθετικές πράξεις τους εαυτούς τους για τις ζημιογόνες για το δημόσιο συμφέρον, πράξεις και παραλείψεις τους. 

Ας μην ονειροβατούμε κι ας σταματήσομε να ομιλούμε και να συνομιλούμε για τις πράξεις των αναίσχυντων, γιατί η αισχύνη τους είναι προφανής. Ας σταματήσομε να ομιλούμε και να συνομιλούμε και για το πολιτικό πρόβλημα, πριν βρούμε λύσεις λογικές, λύσεις δίκαιες και προπάντων λύσεις βιώσιμες για τα σχολεία μας, για τα νοσοκομεία μας, για τη διαχείριση της πατρίδας μας και για την αναστήλωση των κοινωνικών δομών που οι αχαρακτήριστοι πολιτικοί μας εκπρόσωποι  γκρεμίζουν και ξεπουλούν ετούτες τις μαύρες μέρες με φούρια.

Ούτε είναι η ώρα τώρα να διαπληκτιζόμαστε για τον τρόπο που θα διανεμηθεί το πρωτογενές πλεόνασμα πριν βρούμε τρόπους να το παράξομε αυτό πρωτογενές πλεόνασμα -το πραγματικό βέβαια κι όχι αυτό το σαχλό λογιστικό εφεύρημα των ημερών. Πρόκειται για ένα πρωτογενές πλεόνασμα αηδίας που γίνεται αηδιαστικότερο στην ιδέα των πεντακοσάρικων που θέλουν να μοιράσουν για να αγοράσουν τις ψήφους μας. Όταν το παράξομε αυτό πλεόνασμα, το πραγματικό, τότε και μόνο τότε θα μπορούμε να μιλήσομε «πολιτικά».

Ας απλωθεί, προς στο παρόν, στο τραπέζι ένα σχέδιο ανάταξης της κοινωνίας και της οικονομίας μας, γιατί αυτό είναι που περιμένομε όλοι. Για να αρχίσομε να κουβεντιάζομε περί των σπουδαίων, στον λίγο χρόνο που μας έχει απομείνει πριν φτάσει η ώρα που θ’ αρχίσομε να σφαζόμαστε μεταξύ μας∙ αδερφοφάδες, κατά που αρεσκόμαστε…   

 
Alexandros Raskolnick