Χαίρομαι που σε συζητήσεις που έχω αυτό τον καιρό όλο και περισσότεροι κατανοούν πια αυτό που λέω τα 2 τελευταία χρόνια, ότι πριν επέλθει μια πραγματική πολιτική Επανάσταση, είναι αναγκαίο να λάβει χώρα μια συνειδησιακή εσωτερική Επανάσταση.
Σε ανάρτηση στο προσωπικό μου ιστολόγιο πριν κάποιους μήνες αναρωτιόμουν πόσο καιρό θα έπαιρνε αυτό και πως θα μπορούσαμε να το επισπεύσουμε. Και κατέληγα στην λύση της άνωθεν βοήθειας.
Σκεφτόμουν όμως πρόσφατα ότι υπάρχει και κάτι άλλο που μπορεί να γίνει, κάτι άλλο που ανεξάρτητα από οποιονδήποτε από μηχανής θεό, μπορεί να σπρώξει τα πράγματα προς την σωστή κατεύθυνση.
Κι αυτό είναι η Τέχνη.
Η Τέχνη, όταν συντάσσεται με μεγαλόπνοες έννοιες και ιδέες, μπορεί να βοηθήσει τα μέγιστα στην εξέλιξη του ανθρωπίνου πνεύματος.
Για να συμβεί κάτι τέτοιο, χρειαζόμαστε Τέχνη με εμβέλεια, προερχόμενη από πολλούς πυρήνες καλλιτεχνών που θα δουλεύουν συντονισμένα ή και μονάχοι αλλά με ψυχή. Αυτό δίνει την εμβέλεια. Γιατί όσο και να σπρώξεις κάτι, όσο και να το προωθήσεις και να το κοινοποιήσεις, αν δεν προέρχεται από την πιο καθάρια γωνιά του Είναι σου, δεν θα υπάρξει αποτέλεσμα. Αν δεν αποσκοπεί στην Αλήθεια, στην Δικαιοσύνη, στην Αξιοκρατία, στο Κοινό Καλό, δεν θα αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές όσων το έχουν ανάγκη.
Και συνεπώς το ερώτημα είναι: έχουμε τέτοιους καλλιτέχνες;
Αν όχι, ας τους εφεύρουμε.
Εύχαρις
Υ.Γ: Τώρα κάλλιστα μπορεί να απαντήσει κάποιος "Υπάρχει ένας Μίκης". Ναι, υπάρχει. Και μαζί του και κάποιοι άλλοι των οποίων η καλλιτεχνική προσφορά υπήρξε πολύ σημαντική τον 20ο αιώνα.
Το θέμα όμως, και δεν θα κουραστώ να το επαναλαμβάνω, είναι η γενιά μου. Και η αμέσως προηγούμενη/επόμενη. Με άλλα λόγια, οι 20-50 χρονών περίπου.
Είναι δυνατόν οι καλλιτέχνες του σήμερα να παραμένουν τόσο εκκωφαντικά βουβοί;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου